وهابیان به نام دفاع از توحید و مبارزه با شرک حمله به مسلمین را آغاز نمودند و هزاران انسان را در حملات خود کشتند و اموال آنان را غارت کردند. آنان آنچه قبه و بارگاه و زیارت گاه و مکان هاى متبرک در مکه و طائف و جدّه و اطراف آنها بود همه را خراب کردند در حالى که در دنیا همه آثار تاریخى حتى گاهى یک کاسه شکسته یا یک قلعه نیمه ویران را هم حفظ مى کنند و میراث فرهنگى و ملى خود را نگه می دارند.
وهابى ها به منظور ساکت کردن مسلمین و قرار دادن سرپوش شرعى بر اعمال قبیح و ننگین خود، قاضى القضات نجد و تعدادی از علمای بزرگ اهل سنت را از مکه به مدینه آوردند و از آنها سوالى را درباره بناى بر قبور پرسیده و از ایشان جواب خواستند. بدیهى بود که بعد از کشتار فراوان به دست وهابى ها و قلع و قمع و غارت اموال و ایجاد محیط رعب و وحشت، علماى ضعیف النفس جواب این سئوال را طورى بدهند که وهابى ها را راضى کند.
هر ملّتى براى اثبات اصالت خود از آثار تاریخى اش به دقّت نگهدارى مى کند اما متعصّبان وهّابی، آثار باستانی سرزمین حجاز را به بهانه مبارزه با شرک، ویران کرده و آثار گرانبهای پیشوایان اسلام را از بین بردند. قبرستان بقیع که بخش مهمّى از تاریخ اسلام را در خود جاى داده بود نمونه بارز آن است، آنان با ویران کردن بقیع، جهان اسلام را گرفتار خسارت عظیمى کردند که هرگز نمى توان آن را جبران کرد.
طبق گفته مورخان وهابی، در سال 1216 هـ امیر سعود با لشگر انبوهى غافلگیرانه وارد کربلا شدند و تمام شهر را خراب کرده و بیشتر مردمی که در کوچه و بازار بودند- بنابر اختلاف نقل از دو هزار تا بیست هزار نفر- را به قتل رساندند. آنها روى قبر حسین(ع) را خراب کردند و آنچه در داخل قبه بود، به غارت بردند و هر چه در شهر از اموال، اسلحه، لباس، فرش، طلا، و قرآن هاى نفیس یافتند، ربودند. سپس با همان لشگر راهى نجف شدند، ولى مردم نجف به خاطر آگاهى از جریان قتل و غارت کربلا و آمادگى دفاعى مانع آنها شدند.
وهابیان با تسلط بر مکه و مدینه، تمام آثار صحابه و آثار باستانى در اطراف خانه خدا و بر روى زمزم را تخریب کردند. کتابخانه المکتبة العربیّة را با بیش از 60 هزار عنوان کتاب کم نظیر و بیش از 40 هزار نسخه خطّى از جمله: آثار خطى دوران جاهلیت و آثار خطّى حضرت على(ع) و ابوبکر و عمر و... و قرآن مجید به خط عبدالله بن مسعود و... به بهانه وجود کفریات در آن به خاکستر تبدیل کردند. و شقاوت را به جایى رساندند که خانه خدیجه(س) را به توالت تبدیل کرده و تصمیم داشتند زادگاه پیامبر(ص) را نیز چنین کنند.
یکى از انگیزه هاى تهاجم وسیع وهابیت بر ضدّ مذهب اهل بیت(ع)، ترس و وحشت آنان از گسترش فرهنگ برخاسته از قرآن در میان جوانان و دانشمندان تحصیل کرده و استقبال آنان از این مکتب نورانى و مطابق با سنّت راستین محمّدى(ص) است. شیخ ربیع بن محمّد، شیخ محمّد مغراوى، دکتر ناصر بن عبدالله بن على قفارى استاد دانشگاه هاى مدینه و شیخ مجدى محمّد على محمّد و بسیاری دیگر از بزرگان وهابی به این واقعیت اعتراف کرده اند.
علت اصلی خشونت وهابیت تعالیم دینی آنها و سوء برداشتشان از مفاهیمی چون کفر و ایمان و توحید و شرک است که باعث می شود به راحتی دیگران را تکفیر کرده و جان و مال شان را برای خود حلال بشمارند. در نگاه آنها مسلمانان عصر حاضر از مشرکان زمان پیامبر(ص) وضعیت بدتری دارند و با این دیدگاه بدیهی است که در مقام عمل چه بلایی بر سر مسلمانان می آورند.
قال ابي عبدالله (عليه السلام)
مَنْ نَظَرَ إِلَى الْکَعْبَةِ لَمْ يَزَلْ تُکْتَبُ لَهُ حَسَنَةٌ، وَتُمْحَى عَنْهُ سَيِّئَةٌ، حَتَّى يَنْصَرِفَ بِبَصَرِهِ عَنْهَا.
هرکس به کعبه نگاه کند پيوسته براى او حسنه نوشته و گناهى از او پاک مى شود تا آن که چشم خود را از کعبه بگرداند.
کافى: 4/240/4