«اصحاب الايكه» به معناي صاحبان سرزمين هاى پردرخت بود و اين نام چهار بار در «قرآن» آمده است. آنها در زمان حضرت شعیب(ع) زندگی می کردند و در برابر دعوت پيامبرشان، او را انکار و مسخره می کردند و می گفتند تو هم مثل ما هستی و از دروغگویان می باشی، اگر راست می گویی سنگ هایی از آسمان بر ما نازل كن. لجاجت این قوم لجوج باعث شد تا خداوند به وسیله صاعقه آسمانی همگي آنها را عذاب كند.
«ایکه» به درختان بسیار و یا بیشه زار می گویند و«اصحاب الایکه» قوم شعیب اند که در سرزمینى پر آب و مشجر در میان حجاز و شام زندگى مى کردند. زندگى مرفه و ثروت فراوانشان موجب غرور و غفلت آنها شده و دست به کم فروشى و فساد در زمین زده بودند. شعیب، آنها را از این کارشان بر حذر داشت و دعوت به توحید و راه حق نمود، اما آنها تسلیم حق نشدند و سرانجام بر اثر مجازات دردناکى نابود گشتند. شاید قرآن با این تعبیر مى خواهد بگوید: عاقبت کفران نعمت و ظلم، عذاب و نابودی است.
قالَ رَسُولُ اللهِ(صلى الله عليه وآله):
لَيْسَ لِلْحِجَّةِ المَبْرُورَةِ ثَوابٌ اِلاّ الجَنَّة
حجّ مقبول پاداشى جز بهشت ندارد.
سنن ترمذى: 3/175/8190