خداوند با سرعت به حساب بندگان رسيدگى مى كند. اين مسئله از یک سو بشارتی است برای نیکوکاران که در آن روز به سرعت به پاداش خود مى رسند و از سوى ديگر تهديدى است براى بدكاران که مجازاتشان هرگز به تأخير نمى افتد، به سرعت به حسابشان مى رسند و حقّشان را در دستشان مى گذارند! دليل اين سرعت روشن است؛ زيرا حساب منوط به علم و آگاهى كامل، قدرت فوق العاده و رعايت عدالت از هر نظر است و چون خداوند همه اين صفات را در حد اكمل دارد مى تواند در يك چشم بر هم زدن حساب همگان را برسد.

همواره از درون ما پیام های گوناگون و ناشناخته ای به ما مى‌رسد كه سرچشمه آنها را فطرت يا نهاد می نامیم. این پیام ها به شکل مرموزی خطوط اصلى را بر سر دو راهى‌ها به ما نشان مى‌دهند. ايمان به زندگى پس از مرگ از جمله همين الهامات فطرى است و عقيده به زندگى جاويدان در سراى ديگر يك نوع احساس عمومى در وجود همه انسانهاست که از طريق الهام و درك درونى در نهاد همه ما وجود دارد.

«یوم الدین» یکی از نام های روز قیامت است، زیرا آن روز، روز جزا است و «دین» در لغت به معنى «جزا» مى باشد. در واقع روشن ترین برنامه اى که در قیامت اجرا مى شود همین برنامه پاداش و کیفر است. هم چنین در حدیثى از امام صادق(ع) مى خوانیم: «یَومِ الدّینِ»، روز حساب است.

انسان تا در این دنیا هست و رشته حیاتش باقى است و تا وقتى که مرگ مستقیماً به او روى نیاورده است، مهلت براى توبه کردن دارد. تنها در وقتى که انسان در چنگال مرگ گرفتار است و هیچ امیدى به نجات ندارد، توبه مورد قبول واقع نمى شود.

قرآن درباره تأثير «نماز» می فرماید: «نمازگزاران كساني هستند كه به قيامت باور دارند»؛ چون ياد معاد است كه انسان را طاهر مي كند و همه مشكلات در اثر فراموشي قيامت است. وقتي قرآن علت تبهكاريِ تبهكاران را مي شمارد مي فرمايد: «چون روز حساب را فراموش كردند، مستحق عذاب هستند». نمازگزار، قيامت را فراموش نمي كند، آن را باور دارد و از عذاب خداوند هراسناك است. آری نماز است كه انسان را از قيامت هراسناك و به ياد معاد متذكّر مي كند.

ما با صلوات بر پیامبر(ص) ميزان اعمال خود را سنگين مي كنیم وگرنه از صلوات ما كمالي به حضرت عايد نمي شود. خداي سبحان كمالات لايق را به وي ارزاني داشته و ارزاني مي دارد، آنچه را ما طلب مي‏ كنيم به عنوان واسطه فيض و علت فاعلي سبب خير نخواهيم بود؛ بلكه به وسيله درود ما كمالاتشان ظاهر مي شود، علت فياضه ‏اش خداي سبحان است، از ما خيري به آن حضرت نمي رسد، هر چه ما داريم محصول تربيت آن حضرت است؛ مانند باغباني كه در روز عيد، دسته گلي از باغ بچيند و به صاحب باغ اهدا كند آيا باغبان چيزي از خود به صاحب باغ اهدا كرده است؟