تصويرهاى مختلفى از «زندگی برزخی» ارائه شده كه روشن ترين آنها كه با احاديث اسلامى هماهنگى دارد اين است: روح انسان بعد از پايان زندگى دنيا در جسم لطيفى قرار مى گيرد كه از بسيارى از عوارض جسم مادّى بر كنار است، ولى از آن نظر كه شبيه اين جسم مادى عنصرى است به آن «بدن مثالى» يا «قالب مثالى» گويند كه نه كاملا مجرّد است و نه مادى محض بلكه داراى يك نوع «تجرّد برزخى» است.
قرآن مى فرمايد: «اين به خاطر آن است كه قيامت مى آيد و در آن شكّى نيست و خداوند تمام كسانى را كه در قبرها آرميده اند زنده مى كند». آنچه در قبرها آرميده است جسدها يا استخوان هاى پوسيده انسان هاست و اين نشان مى دهد كه همان جسم مادى، زندگى را از سر مى گيرد و خروج انسان ها در قيامت از اين قبرها دليل بر زنده شدن اين بدنهاست و اینکه كافران وقتي خود را در سرائى ديگر مى بينند فرياد زده می گويند: «اى واى بر ما! چه كسى ما را از خوابگاهمان برانگيخت». پس اگر معاد، روحانى بود، مسأله «مرقد» مفهومى نداشت.
عَن الرّضا عليه السّلام :
يا دِعبِلُ! اِرْثِ الحُسَيْنَ عليه السّلام فَاَنْتَ ناصِرُنا وَ مادِحُنا ما دُمْتَ حَيّاً فَلا تُقصِرْ عَنْ نَصْرِنا مَا اسْتَطَعْتَ.
اى دعبل ! براى حسين بن على عليه السّلام مرثيه بگو، تو تا زنده اى ، ياور و ستايشگر مايى ، پى تا مى توانى ، از يارى ما کوتاهى مکن .
جامع احاديث الشيعه ، ج 12، ص 567