امام علی(ع) در توصيف صحنه محشر مي فرمايد: «[زمان قيامت] انسان ها را از شكاف قبرها، آشيانه پرندگان و لانه درندگان خارج مى كنند و با شتاب به سوى فرمان پروردگار حركت مى دهند، در حالى كه گردن ها كشيده و به صورت گروه هاى خاموش، صف به صف ايستاده اند به گونه اى كه چشم به خوبى آنها را مى بيند و صداى دعوت كننده به آنها مى رسد. لباس نياز و تسليم بر تن كرده و راه هاى چاره و اميد قطع شده و قلبها از كار افتاده اند، نفس ها در سينه حبس و صداها بسيار ضعيف شده و عرق، لجام بر دهان ها زده و وحشتى عظيم، همه را فرا گرفته است».

امام علی(ع) در توصیف نعمت های دنیوی و اخروی می فرماید: «هيچ چيز بدتر از شر نيست، مگر كيفر آن، و چيزى بهتر از نيكى نيست مگر پاداش آن». در واقع انسان فطرتا از بدى ها فرار کرده و به نيكى جذب مى شود، از این رو امام(ع) بدترين بدها را كيفر الهى، و بهترين نيكيها را پاداش الهى می داند. هم چنین می فرماید: «شنیدن وصف دنيا مهمتر از ديدن آن است در حالى كه دیدن آخرت از شنيدنش مهمتر است». در واقع مواهب مادى همچون سرابی است که انسان با نزدیک شدن به آن آرزو مى کند اى كاش هرگز به آن نرسيده بود.