بهاء الدین ابوالحسن على بن فخر الدین عیسى بن ابوالفتح إربلى از افراد نادر و از بزرگان علما در زمینه شعر وادب بشمار مى رود. قرن هفتم با علم و شعر و ادب وى نورانى شد. او در فقه و حدیث و مذهب نیز سرآمد دوران بوده است. کتاب ارزشمند وى «کشف الغمّة» بهترین کتابى است که در تاریخ ائمّه و بر شمردن فضایل آنها و دفاع از آنها و دعوت به سوى آنها نگاشته شده است.
وى در این باره چنین سروده است: «واسأل بخمٍّ عن علاه فإنّها تقضی بمجد واعتلاءِ منارِ ***بولائه یرجو النجاةَ مقصِّرٌ وتُحَطُّ عنه عظائمُ الأوزارِ»؛ (در غدیر خم سؤال کن از بلندى رتبه او ; چرا که آن به مجد و بلندى جایگاه او حکم مى کند . هر مقصّرى با ولایت او امید نجات دارد ، و گناهان بزرگ از او فرو مى ریزد).
قال علي (عليه السلام):
جَعَلَهُ سُبْحَانَهُ لِلاِْسْلامِ عَلَماً وَ لِلْعَائِذِينَ حَرَماً
خداوند حجّ و کعبه را نشان و پرچمى براى اسلام قرار داد و براى پناه آورندگان، آنجا را خانه امن ساخت
وسائل الشيعة: 11/15