ابوالخیر، رضى الدین، احمد بن اسماعیل بن یوسف قزوینى، در سال 511 به دنیا آمد و نزد محمّد بن یحیى حدیث فراگرفت و درس ملکداد قزوینى را ادامه داد و از على ابراهیم بن عبدالملک قزوینى حدیث آموخت و کتاب «البیان فی مسائل القرآن» را در ردّ حلولیّه و جهمیّه به نگارش درآورد و سرآمد دانشمندان شد. وى به بغداد رفته و در آن شهر به وعظ و خطابه پرداخت. حافظ عبدالعظیم منذرى مى گوید: افراد بسیارى نقل کرده اند که زبان وى همواره به ذکر خداى متعال و خواندن آیات قرآن، مشغول بود، و سرانجام در سال 590 از دنیا رفت.

طبرى می نویسد: حاکمى قزوینى از ابوالحمراء از رسول خدا(ص) نقل کرده است: «هر که مى خواهد دانش آدم، و فهم نوح، و بردبارى ابراهیم، و زهد یحیى بن زکریّا، و صلابت موسى بن عمران را ببیند، على بن ابى طالب(ع) را بنگرد».