از نظر شیعه اماميه، «امامت»، ریاست و منصبی الهی در امور دین و دنیا مثل مقام «نبوت» است كه تنها فرق آن با نبوت در وحی است. مطابق اين تعريف، رياست در امور دين و دنيا، از وظایف امام(ع) است كه شيعه دوازده امامى به آن ملتزم است و جزء اصول دين نيز قرار مي گيرد.
اعتقاد به ولادت و امامت حضرت مهدی(عج) از مبانی ضروری مذهب بوده و منکر آن از تشيع و جامعه شيعى خارج مى شود. علاوه بر اینکه علمای شیعه اماميه معتقدند كه امامت جزء اصول دین می باشد و كسى كه منكر امامت و وجود امام معصوم(ع) در برهه اى از زمان باشد از دين خارج است، گر چه در ظاهر حكم به اسلام او مى شود.
قال الصّادق عليه السّلام لِلفُضَيل :
تَجْلِسُونَ وَ تُحَدِّثُونَ؟ فَقالَ: نَعَمْ، قالَ: اِنَّ تِلْکَ الْمَجالِسَ اُحِبُّها فاءَحْيُوا اَمْرَنا، فَرَحِمَ اللّهُ مَنْ اَحْيى اَمْرَنا.
وسائل الشيعه ، ج 10، ص 392