ابو فراس حمدانى در رابطه با غدیر خم چنین سروده: قام النبیّ بها یوم الغدیر لهم***والله یشهد والأملاک والأمم/ حتّى إذا أصبحت فی غیر صاحبها***باتت تنازعها الذُّؤبان والرخم…؛ پیامبر در روز غدیر براى آنها به امر خلافت قیام نمود، وخداوند شاهد است و ملائکه و امّتها هم شاهد هستند. تا جایى که وقتى خلافت به غیر صاحبش رسید، گرگها و کرکسها بر تصاحب آن با یکدیگر نزاع نمودند... .

برخى براى مشروعیّت بخشیدن به حکومت شورایى، به روایاتى از اهل بیت(ع) مانند سخنان علی(ع) در مقام بحث، استدلال کرده اند. لکن علی(ع) در این سخن در مقام جدل با خصم خود است و لذا همان دلیلی که خصم به آن ملتزم است را آورده و این به معنای اعتبار این امر نزد خود ایشان نیست. ضمن اینکه اگر حضرت براى شورا مشروعیت قائل بود، چرا در مدت خانه نشینى اش این همه براى حقانیت خود، به حدیث غدیر و ثقلین استدلال مى نمود و با بیان مظلومیت خود، دیگران را غاصب خلافت معرفی می نمود.

اهل سنت در اثبات مشروعیّت حکومت بوسیله بیعت، به دلایلى تمسک کرده اند که در پاسخ باید گفت: 1- در روایاتی پیامبر(ص) امامت و حکومت را امری الهی می داند نه امری واگذار شده به مردم. 2- بیعت مردم حتی با پیامبر(ص) بیعتی برای یاری و اطاعت ایشان بوده نه بیعتی مشروعیت بخش به رسالت و حکومت ایشان. 3- حق حکومت به عنوان حقی الهی فقط از راه نص و نصب به پیامبر یا امام واگذار می شود نه بیعت. 4- عصمت که مهم ترین شرط امامت است، را غیر از خداوند کسی نمی داند؛ لذا باید از جانب خدا و رسول او تعیین شود و... .