متأسفانه مسلمانانی که جانشین بر حق پیامبر(ص) را کنار زده بودند، کم کم سیره پیامبر (ص) را که مبتنی بر اخلاق و ارزشهای انسانی بود، ترک کردند. این امر موجب شد که در تعامل با مردم، از جمله در فتح ایران، گاهی مرتکب اعمالی شوند که هیچ سنخیتی با آیین الهی اسلام و سیره پیامبر(ص) ندارد. ریشه این رفتارها را می توان در دو چیز دانست: 1- حاکمانی که حکومت را غصب کرده بودند و صلاحیت علمی، عملی و اخلاقی برای رهبری نداشتند. 2- مردمی که بدلیل نوپایی اسلام، هنوز آگاهی و پایبندی لازم به تعالیم اسلامی را نداشتند.

تشیع یک مسلک کلامى نیست تا از آغاز و علل پیدایش آن بحث کنیم. بلکه تشیع عبارت است از اعتقاد به استمرار رهبرى اسلامى در قالب «وصایت» براى امام على(ع) و خاندان او. این تفکّر به دست مبارک پیامبر(ص) در حال حیاتش پى نهاده شد. گروهى از مهاجران و انصار در زمان پیامبر(ص) آن را پذیرفتند و گروهى از تابعین هم به آنان اقتدا کردند و اعتقاد به این اصل تا کنون تداوم یافته. لذا تشیع، تاریخى جز تاریخ اسلام و آغازی جز ظهور اسلام ندارد و اسلام و تشیع دو سوى یک حقیقتند و با هم به دنیا آمده اند.

قبل از ظهور اسلام قدرت سیاسى و اقتصادى، در اختیار بنى امیّه بود. با ظهور اسلام حشمت ظاهرى قریش در هر دو جبهه، اشرافیّت مادّى و ریاست دینى، مورد تهدید جدّى قرار گرفت. به همین خاطر با تمام قدرت به مبارزه با این آیین تازه برخاستند و برای سرکوب آن به فعالیتهای گسترده ای روی آوردند. بعد از فتح مکه، بنی امیّه به شدّت کینه پیامبر و بنى هاشم را در دل گرفتند و نباید تعجب کرد اگر ببینیم حادثه خونین کربلا به دست همین طایفه رقم خورده است. یزید پس از داستان کربلا با صراحت از انتقام گرفتن از بنى هاشم سخن گفت.