منظور از یاد و ذکر خدا این است که انسان همیشه یقین و توجّه داشته باشد که هیچ موجودی در عالم نمی تواند مستقلّ و جدای از خدای متعال منشأ اثر باشد. قرآن کریم با وجودی كه مؤمنان را به ياد خداوند دستور مي دهد و آن را مایه آرامش دل ها می داند اما آن را در ذكر زباني خلاصه نمي كند، بلکه عمل صالح و تقوا نیز نقش بسزایی دارند. این آرامش محصول عبوديّت محض حقّ تعالى است و مانند ساير ملكات روحى با تمرين و گذشت زمان حاصل مى شود.

قرآن مسأله ازليّت و ابديّت وجود خداوند را با كمال وضوح بيان كرده است؛ هرچند واژه «ازل» و «ابد» را به كار نبرده، ولى تعبيراتى مانند واژه اوّل و آخر و باقى و عدم فنا و هلاكت را به كار برده كه بيانگر مفهوم ازليّت و ابديّت است. «ابد» نيز در لغت به معناى مدت زمان طولانى است، و مفهوم واژه «آخر» را نمى رساند؛ بنابراين آنچه در مورد خداوند در قرآن ذكر شده از هر نظر گوياتر از واژه «ازل» و «ابد» است، هرچند در عصر و زمان ما اين دو واژه بر اثر كثرت استعمال در اين دو مفهوم، به مرحله وضوح رسيده است.

مرگ ملت ها غالباً بر اثر انحراف از مسير حق و عدالت، رفتار ظالمانه، غرق شدن درشهوات و تجمل پرستى است. فناى تمدن هاى بابل، فراعنه، کلدانيان، آشوريان، مسلمانان اندلس و ...اين حقيقت را نشان مى دهد که در لحظه رسيدن فرمان نابودى، حتى ساعتى نتوانستند پايه هاى لرزان حکومت خویش را نگاه دارند.

ترتیب و خصوصیات نماز در این مسلک معین نشده .«سیّد باب» می گوید: « من در کتب و صحائف، دستوری از برای این نماز مخصوص ندیدم، ولی در آثار دیده شده است که خواندن در روز نوزده مرتبه با وضو رو به قبله این آیه را، کفایت از نماز می نماید...». میرزابهاء نماز دیگری در «اقدس» آورده و می گوید: «نوشته شده برای شما نه رکعت نماز در هنگام زوال و صبح و شام و بخشیدم رکعتهای دیگر را». ولی روش این نماز تا امروز مشخص نشده و به مرحله عمل در نیامده و پسرش «عباس افندی» هم خصوصیات آن را نفهمیده بوده.

شیعه بر اساس روایات معصومین(ع)  معتقد است وقتى زوال شد، وقت هر دو نماز ظهر و عصر وارد شده، الا اینکه نماز ظهر را باید پیش از عصر به جا آورد. بنابراین، بین ظهر تا غروب وقت مشترک دو نماز است، جز اینکه به اندازه چهار رکعت پس از زوال، وقت مختص ظهر است و به اندازه چهار رکعت آخر وقت، وقت اختصاصى عصر است و بین این دو وقت مشترک است.

امام علی(ع) در توضيح «ازلى» بودن خداوند، تعبيرات جالبى بيان كرده مى فرمايد: «ذات مقدّسش آن روز بود كه نه آسمانى بود و نه شبى تاريك، نه دريايى آرام، نه كوهى در كنار درّه هاى وسيع، نه راهى پر پيچ و خم، نه زمينى آرام و نه مخلوقى صاحب قدرت ... اين خداوند [ى كه داراى چنين اوصاف است و نشانه هاى وجودش جهان را پر كرده و بر همه چيز قادر و توانا است و از ازل وجود داشته است] پديد آورنده موجودات و وارث آنهاست».

همچنان که اصل پیدایش یک پدیده در پرتو علّت و شرایط خاصّى صورت مى گیرد، استمرار و ادامه وجود آن نیز شرایط و مراقبت هاى خاصّى لازم دارد. یک فرد هدایت یافته هم مانند سایر پدیده های جهان هستی، هر لحظه ممکن است دستخوش فنا و زوال گردد؛ لذا باید از وضع فعلى استفاده نماید و رو به درگاه الهى آورده و استمرار آنرا طلب کند. پس اگر یک فرد هدایت یافته، بگوید: «ما را به راه راست هدایت کن!» هدف این است که ما را در این راه پایدار فرما! و این نعمت را درباره ما مستمر و دائمى گردان.