تکیه بر ظالمان باعث تقویت آنها، گسترش دامنه ظلم و در نتیجه فساد و تباهى جامعه  است. حتی انسان تا مجبور نشود نباید حق خود را از طریق یک قاضى ظالم بگیرد زیرا این کار به رسمیت شناختن ضمنى و تقویت او است، و ضرر این کار گاهى از زیانى که به خاطر از دست دادن حق بر انسان وارد مى شود بیشتر است. تکیه بر ظالمان در فرهنگ جامعه زشتى ظلم و گناه را از میان مى برد و مردم را به ستم کردن و ستمگر بودن تشویق مى نماید.

گاهى انسان در انجام یک کار آن چنان پیش مى رود که گویا عین آن عمل مى شود، و در مبالغه این تعابیر فراوان دیده مى شود، مثلاً گفته مى شود: فلان کس سرا پا عدل و سخاوت است؛ قرآن نیز درباره پسر نوح که در اعمال زشت غوطه ور شده بود تعبیر«إِنّه عمل غیر صالح» را بکار برده تا به حضرت نوح این نکته را بیان کند که اگر فساد این فرزند سطحى بود، امکان شفاعت درباره او مى رفت اما اکنون که سرا پا غرق فساد و تباهى است جاى شفاعت نیست.