امام علي(ع) درباره انجام اعمال شايسته به فرزندش می فرماید: «در عمل بكوش آن چنان كه سزاوارِ مانند توست از نظر كوچكى قدر و منزلت و كمى قدرت و فزونى عجز و نياز شديدت به پروردگارت، در راه اطاعتش بكوش، از عقوبتش ترسان باش و از خشمش بيمناك؛ زيرا او تو را جز به نيكى امر نكرده و جز از قبيح و زشتى باز نداشته است».

ایشان می فرماید: «و دنيا پابرجا نمى ماند مگر به همان گونه كه خداوند آن را قرار داده؛ گاهى نعمت و گاهى گرفتارى و سرانجام پاداش در روز رستاخير يا آنچه او خواسته و تو نمى دانى، و اگر فهم اين امور برايت مشكل شد، آن را بر نادانى خود حمل كن؛ زيرا تو در آغاز خلقت جاهل بودى و سپس آگاه شدى و چه بسيار امورى كه هنوز نمى دانى و فكرت در آن متحير و چشمت در آن خطا مى كند؛ اما پس از مدتى آن را مى بينى». آرى طبيعت دنيا موافق حكمت خداوند است؛ زيرا اگر انسان هميشه غرق نعمت باشد، دچار غفلت و اگر هميشه مبتلا باشد، دچار يأس و دوري از خدا مى شود. خداوند حكيم اين دو را به هم آميخته تا انسان پيوسته بيدار و به سوى او حركت كند.

یکی از اصول عقائد شیعه «عدل» است که از صفات خدا نيز می باشد. عدالت به این معناست که خداوند نسبت به هيچ كس ظلم و ستم نمى كند و كارى را كه عقل سليم آن را قبيح بشمارد انجام نمى دهد؛ اما معتزله و اشاعره راه افراط و تفریط را پیموده اند. به اعتقاد اشاعره، عقل ما مطلقاً قادر به درك خوب و بد نيست و در اين مسئله بايد تنها از قوانين آسمانى الهام گرفت و به اعتقاد معتزله، حاكم مطلق در اين گونه مسائل تنها عقل است و نقش شرع تنها ارشاد و راهنمايى به حكم عقل و تأكيد آن است.