«الاستیعاب» یکى از کتاب هاى مهم اهل سنت درباره صحابه شناسى و رجال حدیث می باشد که توسط ابوعمر یوسف بن عبدالله بن محمد بن عبدالبرّ قرطبى (368-463 ق) تالیف شده است. این کتاب در اوایل قرن پنجم نوشته شده و اولین کتاب ابن عبدالبر می باشد. علماى پس از وى او را به دلیل تالیف این کتاب بسیار ستوده اند. این کتاب از منابع بسیار مهم دانشمندان علم رجال، حدیث، تاریخ، انساب، و صحابه شناسى به شمارمی رود. ابن عبدالبرّ در این کتاب، منابع خود را ذکر کرده و علاوه بر طرح مباحث رجالى و نقل احادیث، به نقد روایات نیز پرداخته است. نویسنده نسبت راویان با وقایع تاریخ اسلام را نیز یادآور شده است که علاوه بر مشخصات فردى راوى، نقش اجتماعى او را هم تبیین کرده است که در ترسیم دقیق شخصیت راویان و بازسازى صحنه هاى تاریخى نقش اساسى دارد.

حدیث منزلت را بیش از سی نفر از صحابه روایت کرده اند و در نزد بسیاری از علمای اهل سنت مثل ابن عبدالبرّ، ابن عساکر، حاکم نیشابورى، سیوطی و... از احادیث صحیح، معروف و مشهور و متواتر است.

حدیث «کتاب الله و سنتی» هیچ سند معتبرى ندارد؛ زیرا هشت نفر از علماى اهل سنت آنرا نقل کرده اند که سند همه آنها ضعیف است. حاکم و بیهقی حدیث را با دو سند نقل کرده اند که در یکی، ابن ابى اویس قرار دارد و در دیگری، صالح بن موسى واقع است که بسیارى از رجالیین اهل سنت، آنها را تضعیف نموده اند. ابن عبدالبرّ نیز آنرا با دو سند نقل کرده، در یکی صالح بن موسى و در دیگری کثیر بن عبدالله هست که آنها را تضعیف نموده اند. قاضى عیاض آنرا به سند خود نقل کرده، اما شعیب بن ابراهیم و سیف بن عمر تضعیف شده اند.

ولادت امام حسین(ع) در منابع گوناگون اهل تسنن آمده است؛ ابن عبدالبرّ مى نويسد: «حسین بن علی(ع) در پنجم ماه شعبان سال 3 يا 4 هجرت متولد شد». همچنین در کتاب «اخبار الدول» آمده: «هنگامى که حسین(ع) متولد شد، پیامبر(ص) را از این قضیه مطّلع ساختند. حضرت به خانه زهرا(ع) آمد و او را در بر گرفت و در گوش راستش اذان و در گوش چپش اقامه گفت. جبرئیل نازل شد و دستور داد که او را حسین(ع) نامند همان گونه که درباره حسن(ع) نازل شد.