قرآن در برابر مشركانى كه ادعا مى كردند اگر محمد(ص) عباداتى آورده ما خود پيش از اين عباداتى داشتيم و در كنار خانه كعبه نماز مى خوانديم، مى گويد: «نمازشان نزد خانه كعبه، چيزى جز سوت كشيدن و كف زدن نبود». آنها نعره زدن هاى احمقانه و كف زدن هاى ابلهانه خود را نماز مى ناميدند. گروهى از اعراب به صورت لخت مادرزاد خانه خدا را طواف مى كردند. بعضی از آنها هر سال شخصى را با تشريفاتى انتخاب كرده و در برابر بت هاى خود قربانى مى كردند؛ سپس پيكر خونين او را نزديك قربانگاه دفن می کردند.

کمتر صفتى مانند «حسد» در طول تاریخ سبب حوادث دردناک و مشکلات عظیم در جوامع بشرى شده است. نخستین خونى که در جهان بشریت ریخته شد، خون هابیل بود که صرفاً به خاطر حسد بود. بسیارى از حوادث دردناک صدر اسلام، مخصوصاً حوادث عصر خلافت امیرمؤمنان على(ع) نیز ناشى از حسادت حسودان بود که در خطبه 33 نهج البلاغه، به آن اشاره شده است. به همین جهت است که در روایات، حسد منشأ فساد جامعه شمرده شده است.

مشرکان، مخصوصاً مشرکان عرب، رویّه واحدى در مسائل اعتقادى خود نداشتند، ولی اکثر آنها خدا را قبول داشته و بت ها را شُفَعاى درگاه او مى دانستند، اما معاد را منکر بودند. آنها به نوعى بقاى روح معتقد بودند، خواه به صورت «تناسخ» و انتقال ارواح به بدن هاى تازه، یا به شکل دیگر.

در فضیلت تلاوت این سوره، پیامبر(ص) فرمود: هر کس آن را تلاوت کند، خداوند او را از نهرهاى بهشتى سیراب خواهد کرد و به عدد هر قربانى که بندگان خدا در روز عید[قربان] قربانى مى کنند و همچنین به عدد قربانى هائى که اهل کتاب و مشرکان دارند، اجرى به او مى دهد.

طبق آیه 95 سوره مائده، اگر محرم عمداً صیدى را به قتل برساند، باید همانند آن را در شکل و اندازه از چهار پایان به عنوان کفاره بدهد. و اگر همانندى براى آن پیدا نشود، به نوعى آن شکار را تعیین قیمت نموده و به آن مقدار از حیوانات اهلى حلال گوشت کفاره می دهد. آنگاه در ادامه می فرماید: لازم نیست حتماً کفاره به صورت قربانى باشد، بلکه دو چیز دیگر نیز هر یک به تنهائى مى توانند جانشین آن شوند: نخست این که معادل پول آن را در راه اطعام مساکین مصرف کند و دوم اینکه معادل آن روزه بگیرد.

خداوند در قرآن مى فرماید: «خدا تنها گوشت مردار، خون، گوشت خوک، و گوشت هر حیوانى را که به هنگام ذبح نام غیر خدا بر آن گفته شود تحریم کرده». بر این اساس برخی از این گوشت ها پلیدى ظاهرى دارند، مانند گوشت مردار، خوک و خون، و بعضى پلیدى معنوى دارند مانند قربانى براى بت ها.  اما گاهی انسان براى حفظ جان خویش مجبور به استفاده از بعضى از غذاهاى حرام مى شود، قرآن در این باره مى فرماید: (ولى کسى که مجبور شود [براى نجات از مرگ] از آنها بخورد، گناهى بر او نیست، به شرط این که ستمگر و متجاوز نباشد!».