امام علی(ع) درباره حالات قلب انسان می فرماید: «براى دل هاى آدميان علاقه و اقبال و گاه تنفر و ادبار است»، در واقع منظور از «قلب» در اين عبارت، عقل و فكر انسان است كه حالات مختلفى دارد؛ گاهى در حال نشاط و علاقه به انجام دادن كارى و زمانى در حال تنفر و بى علاقگى است. از این رو امام(ع) می فرماید: «دل ها گاهى پرنشاط و زمانى بى نشاط است؛ آن گاه كه نشاط دارند آنها را بر انجام دادن مستحبات بگماريد و هنگامى كه بى نشاطند تنها به واجبات قناعت نماييد». در واقع روح آدمى نيز مانند جسم او حالات مختلف دارد.

«کَرْب» به معنى زير و رو کردن زمين يا گره محکم در طناب است، سپس در غم و اندوه هائى که قلب انسان را زير و رو و همچون گرهى بر دل انسان مى نشيند گفته شده، لذا«کَرْب» در آيه 16سوره انعام، هر گونه مشکل مهمى را شامل مى شود.

پیامبر(ص) در علت بیزاری انسان از مرگ می فرماید: «قلب انسان همراه اموال او است، اگر آن را پیش از خود بفرستد، دوست دارد به آن ملحق شود، و اگر آن را نگهدارد دوست دارد، همراه آن بماند». این حدیث، روح آیه قرآن است که مى فرماید: «کسانى که نماز را برپا مى دارند و از آنچه به آنان روزى داده ایم پنهان و آشکار انفاق مى کنند، تجارتى بى زیان را امید دارند»، بر این اساس آنان که انفاق در راه خدا مى کنند، امید و علاقه به سراى دیگر دارند، چرا که نیکی ها را قبل از خود فرستاده اند، و مایلند به آن ملحق شوند.