«اراده» در اصل به معنى رفت و آمد توأم با ملايمت در طلب چيزى است و مركّب از سه عنصر خواستن چيزى توأم با علاقه و همراه با اميدوارى به وصول آن و حكم به انجام آن از سوى خودش يا ديگرى است. «مشيّت» به عقيده بسيارى از ارباب لغت و متكلّمين به معنى «اراده» است؛ ولى بعضى از كتب لغت «مشيّت» را با «اراده» متفاوت دانسته و گفته اند: «مشيّت» تمايلى است كه بعد از تصوّر حاصل مى شود و بعد از آن عزم و تصميم، و سپس «اراده» تحقّق مى يابد.

«سُلالَة» (بر وزن عُصاره) به معنى چيزى است كه از ديگران گرفته شده باشد؛ این واژه در اصل به معنای کشیدن و برکندن با ملایمت است و به اشیائی اطلاق می شود که عصاره و خالص چیزی باشند. این که در قرآن می خوانیم خدا انسان را از سلاله‌اى از گل آفريد، يعنى از عصاره تصفيه شده آن آفرید. البته برخی معتقدند این تعبیر قرآنی به معنای این است که خداوند آدمی را از عصاره تمام خاک های زمین آفریده است.

قرآن درباره بهترين شيوه گفتگو با اهل كتاب مي فرمايد: «با اهل كتاب جز به روشى كه از همه نيكوتر است گفتگو نكنيد». به اعتقاد جمعى از مفسّران، منظور از بهترين شيوه اين است كه با آنها با ملايمت، نرمى، مدارا و محبّت رفتار شود. در برابر خشونت، نرمش و در برابر غضب، بردبارى و در مقابل شرارت، خيرخواهى و در مقابل شتاب زدگى، تأنّى نشان داده شود.