شام از آن روز که به تصرف مسلمانان در آمد، فرمانروایانى چون «خالد ابن ولید» و «معاویه» را به خود دید و مردمش، نه اسلام را مى شناختند، نه صحبت پیغمبر(ص) را در یافته و نه روش اصحاب او را مى دانستند. معاویه در حدود ۴۲ سالی که در دمشق امارت و خلافت کرد، مردم شام را طورى پرورش داد که فاقد بصیرت و آگاهى دینى باشند و در برابر اراده و خواست معاویه بى چون و چرا تسلیم گردند و کردار معاویه پسر ابوسفیان و پیرامونیان او را سنت مسلمانى بپندارند.

تعبیر آیات قرآن و روایات اسلامی(حتی منابع اهل سنت) در توصیف فضائل اهل بیت(ع) بی نظیر است، اما فشار و تهدید حکومت های ظالم اموی و عباسی بر هر کسی که فضیلتی در حق آنها ذکر می کرد، موجب شد عظمت این سلسله پاک در میان مردم ناشناخته باقی بماند. دشمنان از روی حسد و دوستان از ترس جان، فضائل اهل بیت را مخفی می داشتند اما اراده خداوند بر باقی ماندن این فضائل در کتب تاریخی و برای آیندگان تعلق گرفته بود.

بعد از مرگ معاویه گروهی از بزرگان کوفه گرد هم آمدند و برای امام حسین(ع) نامه هایی بدین مضمون نوشتند که اینک ما پیشوایی نداریم. به کوفه بیا تا با محوریت تو گرد حق جمع شویم. امام(ع) که هدفش برچیدن حکومت پلید اموی و برپایی حکومت اسلامی بود، نماینده ای را به کوفه اعزام کرد تا از حقیقت امر آگاه شود و شیعیان را بسیج کند. زیرا در صورتی که کوفیان آمادگی امامت و خلافت امام را داشتند، حجت بر امام برای قیام علیه حکومت بنی امیه تمام می شد.