خداوند در قرآن از «آسمان‌هاى هفت ‌گانه» سخن گفته و می فرماید: «خداوند همان كسى است كه هفت آسمان را آفريد و از زمين نيز همانند آنها را ايجاد كرد». در واقع مقصود از «سماوات سبع»، همان معنى واقعى آسمان‌ هاى هفت ‌گانه است. يعنى مجموعه ‌اى از ستارگان و كواكب عالم بالا؛ و منظور از عدد هفت همان تعداد معروف است و نه کثرت. اما بر اساس آیات دیگر؛ تمام آنچه را که از ستارگان، سيّارات، و كهكشان ‌ها مى ‌بينيم، مربوط به آسمان اول است، و در ماوراى آن شش مجموعه ديگر وجود دارد که هنوز از دسترس علم بشر خارج است.

هیچ کس وسعت حقیقی آسمان را نمی داند، اما با پیشرفت علم ابعاد تازه ای از آن کشف می شود. کهشکان راه شیری که منظومه شمسی در آن قرار دارد 100 میلیارد ستاره دارد که خورشید با اندازه ای بیش از یک میلیون بار بزرگتر از زمین، یکی از ستاره های متوسط آن است. طبق تحقیقات دانشمندان، تاکنون یک میلیارد کهکشان کشف شده که دورترین آنها هزاران میلیون سال نوری با زمین فاصله دارند که در ورای آنها فضای عظیم و تاریکی وجود دارد که ممکن است حاوی صدها میلیون کهکشان باشد. اينجا است که انسان به عظمت خداوند اعتراف مى ‌كند.