قرآن از افرادى نام مى برد که همگى داراى سلطه ى غیبى بوده و اراده آنان، حاکم بر قوانین طبیعت بوده است. مثلا یوسف به برادران خود مى گوید: این پیراهنم را ببرید و بر رخسار پدرم بیفکنید، دیدگان او باز و بینا مى شود. موسى عصاى خود را بر کوه زد تا دوازده چشمه به تعداد قبایل فرزندان اسراییل از آن بیرون آید. سلیمان سلطه ای بر جن و پرندگان داشت. مسیح مى گوید: من بهبودى مى بخشم، من زنده مى کنم، من خبر مى کنم.

طبق آیه 70 سوره یوسف، یوسف(ع) به برادرانش تهمت دزدی زد و برادرش بنامین را به بردگی گرفت؛ آیا این کار با عصمت پیامبر(ص) سازگار است؟ جواب این سؤال از لابلای آیات این سوره مشخص می شود، زیرا: اوّلا این کار ظاهراً با توافق خود بنیامین انجام گرفته است. ثانیاً: گوینده این سخن که«شما سارقید» معلوم نیست چه کسى بوده. ثالثاً: مجموع این برنامه ها چه در مورد برادران و چه در مورد پدر، تکمیل برنامه آزمایش الهى نسبت به آنها بود. به تعبیر دیگر یوسف(ع) طبق فرمان الهى این امور را انجام داد.

صریح آیه این است که ظرف را حضرت یوسف در میان بار برادر نهاده، ولى نسبت دزدى را شخص دیگرى به کاروان داده و نکته قابل توجّه همین جاست. یوسف قبلا در یک مجلس محرمانه خود را معرفى کرده و احتمالا او را از این پیشامد مطّلع کرده بود و برادرش رضایت به این طرح داشت. از طرفى یوسف برادر خود را متّهم نکرد بلکه مأمورین او را متّهم و بازداشت کردند. و در آیه هیچ گونه شاهدى نیست که این جریان در برابر یوسف روى داده است.

این کار یوسف(ع) از روى هوا و هوس نبوده، بلکه طبق فرمان الهى بود و می خواست مقاومت یعقوب(ع) در برابر از دست دادن فرزند دوم و عکس العمل برادران در برابر عهدى که با پدر در زمینه حفظ او داشتند را بیازماید، ضمن اینکه اگر خود را معرفی می کرد ممکن بود برادران از ترس انتقام دیگر باز نگردند.

 دو شان نزول درباره این آیات ذکر شده: 1-  در شأن برادران عبدالرحمن بن ثابت نازل شد که بعد از مرگ او اموال وی را بین خود تقسیم کردند و به همسر و فرزندانش ندادند و همسرعبدالرحمن به پیامبر(ص) شکایت کرد.  2- جابر بن عبداللّه در مورد نحوه تقسیم ارث از پیامبر(ص) سوال کرد که آیات فوق نازل شد و به آن پاسخ داد.

فرزندان امیرالمومنین(ع) که در کربلاء به شهادت رسیدند به جز امام حسین(ع) و حضرت ابوالفضل(ع) از این قرارند: 1- عبدالله بن على(ع). 2- عثمان بن على(ع). 3- جعفر بن على(ع). 4- ابوبكر بن على(ع).