محروم بودن فرزندان نامشروع، از برخی مناصب!
چرا فرزندان نامشروع از برخی مناصب محرومند؟
با اینکه می دانیم فرزندانی که از روابط نامشروع به وجود می آیند به هیچ وجه دخالتی در عمل پدر و مادر نداشته و مرتکب گناه و معصیتی نشده اند در عین حال می بینیم که در روایات اسلامی، از فرزندان نامشروع به انحای مختلف نکوهش شده است به علاوه به آنان اجازه داده نشده که پاره ای از مشاغل و مناصب مهم اجتماعی مانند قضاوت، امامت جماعت، فتوا و ... را اشغال نمایند.
چگونه ممکن است کسى که به هیچ وجه مرتکب گناه و معصیتى نشده، تنها به خاطر این که پدر و مادر او مجرم و گناهکارند تا این اندازه مورد نکوهش و توبیخ قرار گیرد و تا این مقدار از حریم سعادت و تصدّى مناصب مهمّ اجتماعى محروم گردد؟!
بعلاوه، بعضى مى گویند: این گونه فرزندان هرگز به بهشت نمى روند و روى سعادت نمى بینند؛ آیا این سخن - با این که مى دانیم خداوند حکیم، گناه کسى را به حساب دیگرى نخواهد نوشت «وَ لا تَزِرُ و ازِرَةٌ وِزْرَ اُخْرَى» - صحیح است؟
زناکار یا در خود احساس گناه می کند یا بر اثر تکرار این عمل زشت روحیه طغیان خواهد داشت. با توجه به اینکه روحیات پدر و مادر، طبق قانون وراثت به فرزند منتقل می شود، لذا فرزندان نامشروع غالباً زمینه طغیان و قانون شکنى و گناه در آنها بیشتر است و اسلام به منظور حفظ مصالح عمومى درباره تصدّى پست هاى حسّاسی مانند قضاوت و... محدودیت هایی برای آنها قائل شده است.
