در عصر جاهليت انحرافات شرک آميزي در حج ابراهيمي بوجود آمده بود. مثلا مشرکان در سعي«صفا» و«مروه»، بت هاي«اساف» و«نائله» را تبرک مى کردند. بعد از اسلام هم که اين دوبت نابود شده بودند، باز مسلمين به خاطر سابقه شرک آميز آن، ازسعي صفا و مروه کراهت داشتند. لذا آيه فوق نازل شد و اعلام داشت مسلمانان فريضه سعى را ترک نکنند.
گناه هر قدر سنگین باشد، به سنگینى توجیه گناه نیست؛ چرا که گنهکار معترف به گناه، غالباً به سراغ توبه مى رود، اما اگر پاى توجیه گرى ها در میان آید، نه تنها راه توبه را به روى انسان مى بندد، بلکه او را در گناه راسخ تر و جرى تر مى سازد و گاه واقعیت ها را حتى در نظر خود انسان دگرگون جلوه مى دهد.
قالَ الباقر عليه السّلام :
بَلا فى اِثْنَيْنِ مِنْ اَصْحابِهِ قالَ: فَلمّا مَرَّبِها تَرَقْرَقَتْ عَيْناهُ لِلْبُکاءِ ثُمَّ قالَ: هذا مَناخُ رِکابِهِمْ وَ هذا مُلْقى رِحالِهِمْ وَهيهُنا تُهْراقُ دِماؤُهُمْ، طوبى لَکِ مِنْ تُرْبَةٍ عَلَيْکِ تُهْراقُ دِماءُ الاحِبَّةِ.
بحارالانوار، ج 44، ص 258