همان طور كه در «قرآن» آمده از نشانه هاى نزديك شدن قيامت، دود غليظى است كه صفحه آسمان را مى پوشاند و به صورت عذابى در مى آيد. در تفسير آيه 10 سوره «دخان»، ميان مفسّران سه قول وجود دارد كه قول قوي تر اين است كه آيه اشاره به يكى از نشانه هاى نزديك شدن قيامت دارد، آسمان را دودِ آشكاري مى پوشاند و مردم دست به دامن لطف خدا مى شوند و خداوند با لطف و كرمش كمى اين عذاب را برطرف مى سازد؛ ولى باز منكران ايمان نمى آورند. اين تفسير، موافق ظاهر آيه و اخبار متعدد در منابع تفسير شيعه و اهل سنت است.

تنها چیزی که طبق این نظریه (بر فرض قبول آن) ثابت می شود این است که عالم ماده «حادث» است و این حدوث انفجاری و یکباره جهان، با «وجود خدا» منافات ندارد، چون خود این «انفجار» و «هسته اولیّه و متراکم جهان» نیاز به «علت» دارد. همان «ذره ای» که طبق این نظریه، این همه کهکشان از انفجار آن پدید آمده و با این نظم در حال حرکت هستند، هر چه باشد خود نیاز به خالقی دارد و از «عدم» بوجود نیامده و همان خالقی که آن «ذره» را بوجود آورده، این نظم شگفت انگیز را بین ذراتی که از انفجار آن حاصل شده قرار داده است و همه حرکات این عالم را اداره می کند، و هیچ چیزی در عالم «تصادفی» اتفاق نمی افتد، بلکه «علتی» دارد.

این سوره شش بخش دارد: 1- حروف مقطعه و بیان عظمت قرآن و نزول آن در شب قدر. 2- توحید و یگانگى خدا و نشانه هاى عظمت او. 3- سرنوشت کفار و کیفرهاى دردناک آنها. 4- سرگذشت موسى(ع) و بنى اسرائیل در مقابل فرعونیان و نابودى و هلاکشان. 5- مسأله قیامت و عذاب هاى دوزخیان و پاداش هاى پرهیزکاران. 6- هدف آفرینش و بیهوده نبودن خلقت آسمان و زمین.

هرکس این سوره را بخواند خداوند خانه اى در بهشت براى او بنا مى کند،هفتاد هزار فرشته برایش استغفار مى کنند، روز قیامت در امنیت است، در سایه عرش الهی  قرار می گیرد و حساب او آسان مى شود و نامه عملش را به دست راستش مى دهند.

تعبیراتى که در کلام امام علی(ع) در خطبه اول نهج البلاغه آمده، بر فرضیه هاى معروف درباره آفرینش جهان که با قرائن تأیید شده است، کاملا قابل انطباق است.