از نشانه هاى پايان جهان و نزدیکی «قیامت»، دگرگون شدن نظام كواكب و شكافتن كرات آسماني است كه در آيات فراوانى از «قرآن» به آن اشاره شده و با تعبيراتي مانند انشقاق، انفطار و فتح آمده است. اين تعابير، ابعاد دگرگونى آسمان ها و كواكب آسمانى را در پايان جهان به خوبى روشن مى سازد و بيان مى كند كه تمام منظومه ها و ستارگانِ ثابت و سيار همه مانند يك طومار بهم پيچيده مى شوند.

ایشان می فرماید: «و دنيا پابرجا نمى ماند مگر به همان گونه كه خداوند آن را قرار داده؛ گاهى نعمت و گاهى گرفتارى و سرانجام پاداش در روز رستاخير يا آنچه او خواسته و تو نمى دانى، و اگر فهم اين امور برايت مشكل شد، آن را بر نادانى خود حمل كن؛ زيرا تو در آغاز خلقت جاهل بودى و سپس آگاه شدى و چه بسيار امورى كه هنوز نمى دانى و فكرت در آن متحير و چشمت در آن خطا مى كند؛ اما پس از مدتى آن را مى بينى». آرى طبيعت دنيا موافق حكمت خداوند است؛ زيرا اگر انسان هميشه غرق نعمت باشد، دچار غفلت و اگر هميشه مبتلا باشد، دچار يأس و دوري از خدا مى شود. خداوند حكيم اين دو را به هم آميخته تا انسان پيوسته بيدار و به سوى او حركت كند.

نظریه «بطلمیوس» قرن ها پیش از نزول قرآن بر محافل علمی حاکم بود. این نظریه، زمین را ثابت و ستارگان و خورشید را در دل فلک های بلورین میخکوب می دانست؛ به طوری که فلک ها در اطراف زمین گردش می کنند. قرآن مجيد در آيه 38  و40 سوره «يس»، این نظریه را مردود اعلام کرد. بر این اساس، خورشید در قرارگاه خود حرکت می کند و نه به دور زمین و خورشید و ماه هر کدام در مسیر خود شناورند نه آن که همانند فلک های بلورین ثابت باشند. آری این آیات، بیان معجزه علمی دیگری از قرآن است.

موضوع زندگی و سکونت موجودات زنده در کرات دیگر، مدت هاست که دانشمندان را به تحقیق واداشته تا اینکه اخیرا دانشمندان اعلام کرده اند که حیات و زندگی مخصوص کره زمین نیست. اما آیات قرآن با صراحت بیان می کنند که خداوند موجودات زنده ای را در زمین و آسمان منتشر ساخته است؛ و در روایات نیز تصریح شده که در ستارگان، شهرهایی همانند شهرهای زمینی وجود دارد. آری قرآن سرچشمه جوشش این دانستنی های علمی است.

در كرات منظومه شمسى، مناظر شگفت انگيز فراوانى وجود دارد كه شبحى از آن در پشت تلسكوب‌هاى عظيم امروزي به چشم مى‌خورد که كانال‌هاى منظم و عجيب كره مريخ، حلقه‌هاى زيبا و درخشان زحل و قيافه مرموز زهره از آن جمله‌اند. از هر سيصد ستاره موجود در كهكشان ما، يك ستاره با جرمى بزرگتر از دو برابر خورشيد مى‌باشد و مجموع اختران كهكشان را سى هزار ميليون ستاره تخمين زده‌اند. توده كهكشان «شجاع» در هر ثانيه! شصت هزار كيلومتر از ما دور مى‌شود و همه اينها بخشي از راه‌يابي علم به عظمت و بزرگي عالم است.

امام علي(ع) درباره علم بی پایان خداوند در خطبه 198 «نهج البلاغه» می فرماید: «خداوند به صداى حيوانات وحشى در بيابان ها، گناهان بندگان در خلوتگاه ها و رفت و آمد ماهيان علم دارد». امام(ع) روى پديده هاى بسيار متنوّع جهان كه چندان مورد توجّه نيست، انگشت گذارده و به علم خداوند در ارتباط با آنان می پردازد. بايد دانست علم خداوند درباره اين امور، منحصر به امروز و ديروز نيست و در طول ميليون ها سال از اين امور مطّلع است.

قرآن مجید در سوره مؤمن در بیان عظمت مساله خلقت آسمانها و زمین، بیشتر مردم را بی اطلاع از آن می داند. امروزه دانش بشر به این نتیجه رسیده است که آنچه با پیشرفته ترین تلسکوپ ها در فضا رصد کرده گوشه بسیار کوچکی از عظمت فضا است و لایه ها و اعماق بسیار زیاد و ناشناخته ای از این عظمت بر بشر مخفی مانده است. وسعت آسمان ها آنچنان است كه اگر با سرعت نور- سيصد هزار كيلومتر در ثانیه – در آسمان سیر کنیم، میلیاردها سال نوری زمان لازم است تا همین بخش شناخته شده آسمان را طی کنیم.

برخي افراد به استناد فرضیه هيأت بطلميوس و برخی با این استدلال که از نظر علم امروز، شكافته شدن ماه مسأله ساده اى نيست چون انفجار عظیمی برای انشقاق ماه لازم است، امکان علمی«شقّ القمر» را زیر سؤال می برند؛ این در حالی است که فرضیه بطلمیوس، به تاریخ پیوست و هيچ كس هم ادعا نكرده كه شقّ القمر تحت يك عامل طبيعى صورت گرفته بلكه جنبه اعجاز داشته و با قدرت بی پایان خداوند ایجاد شده است.