آنچه از نظر علمى براى تولد فرزند قطعیت دارد وجود نطفه مادر(اوول) مى باشد و گرنه در مورد نطفه نر(اسپرماتوزوئید) عامل دیگرى مى تواند جانشین آن گردد. به همین دلیل مسأله بکر زائى واقعیتى است که مورد قبول پزشکان قرار گرفته است.
انسان با مطالعه دقیق مراحل ابتدایى وجود خود که به صورت نطفه ای بوده پس از تقسیمات متوالى، به صورت جنین ظاهر گردیده و پس از آن به صورت طفلى کامل در آمده است. هر انسانی با داشتن فطرتی سلیم، نه تنها از خودخواهى ها، ستمگری، غرور و نخوت دست کشیده، بلکه بى درنگ در پیشگاه پروردگار، که او را از ضعف و ناتوانى و حقارت به این مقام رسانیده سر تعظیم فرود مى آورد و با قلبى سرشار از محبّت و ایمان خواهد گفت: این همه اسرار شگفت انگیز را بى هدف و باطل نیافریده اى.
خداوند در سوره واقعه به مراحل جنینی آفرینش انسان اشاره کرده که هر روز به شکل تازه ای درمی آید و از نشانه های عظمت الهی می باشد. اگر آنچه دانشمندان امروز درباره این قطره آب (ظاهراً ناچیز) دریافته اند و عوالم پرغوغایی که طی می کند تا به صورت طفلی متولد گردد را در نظر بگیریم، مطلب روشنتر مى شود. همه اینها در پرتو خالقیت مداوم الهى است، در حالى که نقش ساده انسان در این خلقت، فقط در یک لحظه تمام مى شود. آیا این خود دلیل محکمى بر مسأله توحید و قدرت خدا بر احیای موجود بی جان نیست؟
خداوند در آیه 54 سوره فرقان به آفرینش انسان از آب اشاره مى فرماید و منظور از آن آبى است که با خاک آدم مخلوط شده، و یا آب نطفه است که همه انسان ها به قدرت پروردگار، از آن به وجود مى آیند. همچنین بیشترین قسمت وجود انسان آب است. البته، احتمال دارد همه این معانى مراد باشد.
منظور از «صلب» و «ترائب» قسمت پشت و پیش روى انسان است؛ چرا که آب نطفه مرد از میان این دو خارج مى شود.
الإمامُ علىٌّ(عليه السلام)
إيّاکَ أَنْ تُخْدَعَ عَن دارِ الْقَرارِ
مبادا از سراى باقى غافل مانى
ميزان الحکمه، جلد 1، ص 54