از براهيني كه دلالت بر وجود امام زمان(عج) دارد «برهان واسطه در فیض» است. قانون سنخيت بين علت و معلول و نيز نظام اسباب و مسببات در عالم تكوين اقتضا مى كند كه بين عالم ربوبى و عالم طبيعت عوالم ديگرى باشد تا فيض وجود از راه آنها به عالم طبيعت برسد، فيض معنوى خداوند و تصرفات او در قلوب انسان نيز با واسطه انجام مي گيرد كه همان وجود امام معصوم است. البته فيض تشريع نيز از اين كانال به انسان مى رسد.

مسئله «مرگ» از مشكل ترين مسائل بشر است که قدرتمندترين سلاطين و دانشمندان نتوانسته اند آن را حل کنند. علي(ع) اراده الهي را در جلوگيري از شناخت حقيقت مرگ موثر دانسته است. «ابن سينا» حقيقت مرگ را، ترك كردن آلات مورد استفاده انسان (اعضاي بدن) دانسته و جوهر روحاني انسان را غير قابل تغيير می داند و علت ترس مردم از مرگ را به خاطر گمانشان به منحل شدن بدن و يا به جهت جهل به مكان بازگشت می داند. لکن وقتى انسان دانست كه مرگ چيست شوق رسيدن به آن جايگزين ترس از مرگ خواهد شد.

معنای كل شی ء خلقناه بقدر این است که بر همه کائنات جهان چه کرات آسمانی و چه موجودات ذره بینی و چه عالم طبیعت و چه امیال وغرائز انسان ها اندازه گیری دقیقی حاکم است و هر قدر علم بشر پیشرفت کند به این اندازه گیری دقیق آشناتر می شود.

روایات مربوط به دگرگونی عالم بعد از شهادت حضرت اباعبدالله(ع) را شیعه و سنی متفقا نقل کرده اند. «ذهبى» دانشمند اهل سنت نقل مى كند كه: چون حسين(ع) به شهادت رسيد تا هفت روز نور خورشيد بر ديوارها به صورت زرد مى تابيد و بعضى از ستارگان با بعضى ديگر برخورد كردند... و آفاق آسمان تا شش ماه سرخ گونه بود. «ابن عساكر» مى نويسد: «ابوقبيل مى گويد: هنگامى كه امام حسين(ع) شهيد شد خورشيد چنان گرفت كه ستارگان نيمه روز ظاهر شدند به گونه اى كه ما گمان كرديم قيامت بر پا شده است.

معجزه به کارهایی گفته می شود که برخلاف موازین عادى عالم طبیعت، از سوی مدّعى نبوّت انجام می پذیرد، بنابراین معجزه همواره از نظام علت و معلول طبیعى خارج است. حال اگر آتشی همانند آتش نمرود، اثر سوزاندن خود را از دست می دهد، ناگزیر این جریان را، غیر عادى و خارق العاده می دانیم. زیرا طبیعت آتش، انسان مزبور را به خاکستر تبدیل می کند. در این حال با خروج از نظام علّت و معلول، آن را معجزه مى نامیم.

قرآن كريم مي فرمايد: در بهشت فرشهايي وجود دارد كه آستر آن «پرنيان» است. حال خدا مي ‏داند رويه اين فرشها چيست؟ چون فرش آستري دارد كه روي زمين مي ‏افتد و رويه ‏اي كه انسان روي آن مي‏ نشيند. «مُتَّکِئينَ عَلي‏ فُرُشٍ بَطائِنُها مِنْ إِسْتَبْرَقٍ» آسترش استبرق و حرير و پرنيان ارزنده است. امّا ظاهر آن فرش چيست؟ چون بيش از حرير و بالاتر از پرنيان چيزي در عالم طبيعت نيست كه ما را به آن تشويق كنند. لذا نفرمود، ظاهر و رويه آن چيست! بايستي رفت و ديد.