«وحى» در معانى زيادى به كار رفته است. ولى اصل وحى به معناى اشاره سريع است و به همين جهت به كارهاى سريع «وحى» گفته مى شود، همچنین به سخنان رمزى و آميخته با كنايه كه با سرعت رد و بدل مى گردد نيز اطلاق مى گردد؛ كه گاه با اشاره و گاه با كتابت حاصل مى شود. سپس به معارف الهيّه كه به انبياء و اولياء القا مى گردد «وحى» اطلاق شده است.
واژه«وحى» در اصل به معناى اشاره سریع یا به معنی رسالت، الهام، کلام مخفیانه، چیزى که به دیگرى القاء شود و یا به معنی کتابت و نوشتن ذکر شده است. ولى در اصطلاح اهل شرع به ابلاغ رسالت هاى الهى از سوى خداوند به پیامبران اطلاق مى شود، هر چند در قرآن مجید، دایره استعمال آن گسترده تر از این معنا است و هر نوع القاء کردن علم مرموزى را در بر مى گیرد. این واژه در قرآن مجید در مورد وسوسه هاى مرموز شیاطین نسبت به پیروانشان و در مورد اوامر الهی نسبت به موجودات جامد همچون زمین نیز به کار رفته است.
قال رسول الله(صلى الله عليه وآله):
يَأتي عَلَى النّاسِ زَمانٌ يَحُجُّ أغنِياءُ أمَّتي لِلنُّزهَةِ، وأوْساطُهُمْ لِلتِجارةِ، وقُرّاؤُهُمْ للريّاءِ والسُّمْعَةِ وفُقَرائُهُم لِلمسألةِ.
زمانى بر مردم خواهد آمد که: ثروتمندان امت من براى تفريح و خوشگذرانى، و قشر ميانه براى داد و ستد و قاريان براى ريا و شهرت و فقيران براى درخواست به حج مى روند.
الحجّ والعمرة في الکتابوالسنّة: 244/672