امام علی(ع) اجازه سبّ خود را در حال اجبار و ناچاری، به یارانش داد، ولی برائت از خود را به سه دليل نهی می كند: 1- تولّد [خود] بر فطرت اسلام و ايمان. 2-پيشگام بودن در پذيرش اسلام و ايمان. 3- پيشگام شدن در هجرت به مدينه و يارى كردن پيغمبر خدا(ص). بديهى است قصد سبّ بسيار بد و قصد برائت بسيار بدتر از آن است؛ زيرا مفهوم اوّلى نفى احترام يك انسان است و مفهوم دومى ابراز بيزارى از مكتب و آئين او يعنى اسلام است. امام(ع) با این کار در واقع اجازه اهانت به شخص خود را داد، ولى اجازه اهانت به مكتبش را نداد.

از جمله دلايلى كه پيدايش مسلك صوفیه را در قرن دوم هجرى تأييد مى كند روايتى است كه در كتاب «حدیقة الشیعه» از امام صادق(ع) نقل شده: «كه يكى از ياران آن حضرت به خدمتش عرضه داشت در اين ايام دسته اى پيدا شده اند به نام صوفيه، درباره آنها چه مى فرماييد؟! فرمود: ايشان دشمنان ما هستند ...». مؤيد ديگر براى اين سخن اين است كه آن احاديثى كه در مذمت صوفيه و انتقاد از روش آنان وارد شده، نوعا از حضرت امام صادق(ع) به بعد است.

در روایات اسلامى چنان انگشت روى جزئیّات علائم و مفاسد آخر الزمان گذارده شده که گویى این پیشگوئی ها مربوط به همین قرن است. از جمله، در روایتى از امام صادق(ع) به ده ها نوع از این مفاسد اشاره شده است، مانند: 1- فراگیر شدن ظلم. 2- بی محتوا شدن آئین خدا. 3- پیشی گرفتن اهل باطل بر اهل حق. 4- اهل حق جز با دل توان بیزاری جستن از باطل را ندارند. 5- سرمایه هاى عظیم در راه خشم خـدا  صرف گردد. 6- مساجد پر از کسانى است که از خدا نمى ترسند. 7- تمام همّت مردم شکم و فرجشان است؛ و... .