این حدیث از نظر متن، داراى اضطراب است و به صورت های متفاوتى نقل شده است، راویانی که این روایت ها را نقل کرده اند همه از این چند نفر و آنها هم از جابر نقل نموده اند و بسیار بعید است که چند روایت باشد. علاوه بر این، به این روایت ها نیز عمل نشده است، یعنى سیره مسلمین بر این بوده است که بر قبر بنا مى ساختند و روى آن چیز هایى مى نوشتند.

در سند این روایت ابن جریج و ابى الزبیر وجود دارند که هر دو در غایت ضعف و موجب ضعف سند آن هستند. علماى رجال درباره این دو گفته اند: «همه روایت هایش ضعیف است». «سخنان ناپسندى را بیان می کند». «ابن جریج مانند کسى است که در شب هیزم جمع مى کند». «از تدلیس ابن جریج بر حذر باش که او به تدلیس زشت دست میزند». «آیا از ابى زبیر روایت مى کنى! در حالى که او نمى تواند نماز را نیکو بخواند؟» و...؛ لذا به چنین روایتى نمى توان اعتماد کرد و طبق آن فتوا داد، علماى اهل سنت نیز به این روایت عمل نکرده اند.

اینکه طبق روایات خلفاى پس از پیامبر(ص) دوازده نفرند و اسلام عزیز است و... را نمى توان بر خلفاى پس از پیامبر(ص) از صحابه حمل کرد، زیرا کمتر از دوازده نفرند. و بر حکام اموى و خلفاى بنى عباس هم نمى توان حمل کرد، چون هم تعدادشان بیش از دوازده نفر است و هم غالبا اهل ستم بودند...  پس باید بر امامان دوازده گانه از اهل بیت و عترت او حمل شود، چون آنان داناترین اهل زمان خویش و پرهیزکارترین و... بودند و روایات دیگر مثل حدیث ثقلین و روایت جابر و... نیز به آنها تصرح کرده است.