«صدر» در اصل به معناى «سينه» و سپس به آغاز و قسمت اعلا و مقدّم بر چيزى اطلاق شده است. مثلا صدر مجلس به بالاى مجلس، و صدر كلام به آغاز سخن گفته مى شود؛ ولی از آن جا كه عقل انسانى قسمت مهم و اعلاى وجود او را تشكيل مى دهد به آن «صدر» گفته مى شود.
در قرآن تعبيرات فراوانى در تأیید «عقل» به عنوان منبع مهمی برای شناخت و معرفت وجود دارد و آيات بسيارى در قرآن دیده می شود که انسان ها را براى شناخت و معرفت به تفكّر و انديشه دعوت کرده است. قرآن از این منبع شناخت با تعابیری همچون: عقل، لب، فواد، قلب، صدر، روح و... یاد می کند.
قال ابي عبدالله (عليه السلام)
إِذَا دَخَلْتَ الْمَسْجِدَ الْحَرَامَ فَادْخُلْهُ حَافِياً عَلَى السَّکِينَةِ وَ الْوَقَارِ وَ الْخُشُوعِ...
هنگامى که به مسجد الحرام وارد شدى، با پاى برهنه و با آرامش و متانت و خشوع داخل شو.
کافى: 4/401