«سیّد رضى»، نهج البلاغه را سرچشمه فصاحت و بلاغت و زادگاه آن معرفی می نماید. «جاحظ» درباره جمله: «قِیمَةُ کُلِّ امْرِء ما یُحْسِنُهُ» مى گوید: اگر در تمام این کتاب جز این جمله نبود کافى، بلکه بالاتر از حدّ کفایت بود. نویسنده«الطراز» از قول جاحظ مى گوید: هرگز کلامى بعد از کلام خدا و پیامبرش به گوش من نخورده، مگر این که با آن مقابله به مثل کرده ام، جز کلمات علی(ع)، که توان مبارزه با آن را هرگز در خود نیافتم. همچنین «آلوسى»، «غزّالى» و «سبط بن جوزى» و ... نیز در این مورد بیاناتی دارند.

برخی از مفسران اهل سنت، معتقدند: منظور از«أتقى» در این آیه «ابوبکر» است، و از این طریق حقانیت و افضلیت او را برای خلاف اثبات می کنند؛ ولی برخی دیگر از علمای آنها مانند«آلوسی» و همچنین عموم شیعه این معنى را انکار مى کنند و مى گویند: در حق «على بن ابی طالب(ع)» و یا«ابو الدّحداح» نازل شده است.