كشف و شهود، راه يافتن به عالَم ماوراء حس و مشاهده حقائق آن عالَم با چشم درون است؛ درست مانند مشاهده حسى بلكه قوي‌تر، يا شنيدن آن زمزمه‌ها با گوش جان. البته بايد توجه داشت كه هر كسي نمي‌تواند چنين ادعائى كند و نبايد به سخنان هر مدعي کشف و شهود گوش فرا داد.
«مكاشفه و شهود» از راه‌هاي غير معمول درك و حس هستند كه براي افراد خاصي راهي به سوي معرفت ايجاد مي كنند. اين كه پيامبر(ص) از وفات نجاشي پادشاه حبشه خبر مي دهند و نحوه شهادت جعفر بن ابي طالب را همزمان با لحظات شهادت او بيان مي كنند و در آينده از شهادت مولي علي(ع) خبر مي دهند همگي نشانه هايي از معرفت و شناخت است كه به آن مكاشفه مي گويند.
عامل اصلی اين است كه آنها معيار روشنى براى شناخت رهبر و پیشرو خود ارائه نمى دهند. فى المثل يكى از معيارهاى مهم آنها «مكاشفه» است و خواب و رويا را نوعى مكاشفه مى دانند، لذا بسيارى از آنها براى شناخت قطب و مرشد خويش پناه به خواب و رؤيا مى برند و ناگفته پيدا است كه نتيجه چنين معيار سنجشى چه خواهد بود.
قالَ الصّادقُ عليه السّلام :
اِنَّ النَّبىَّ لَمّا جائَتْهُ وَفاةُ جَعْفَرِ بنِ اَبى طالبٍ وَ زَيْدِ بنِ حارِثَةَ کانَ اَذا دَخَلَ بَيْتَهُ کَثُرَ بُکائُهُ عَلَيْهِما جِدّاً وَ يَقولُ: کانا يُحَدِّثانى وَ يُؤ انِسانى فَذَهَبا جَميعاً.
من لايحضره الفقيه ، ج 1، ص 177