«قرآن» درباره پاداش آنان كه در راه خدا هجرت و جهاد مي كنند مى فرمايد: «آنها كه ايمان آوردند و هجرت كردند و در راه خدا با اموال و جان هايشان جهاد نمودند، مقامشان نزد خدا برتر است و آنها رستگارانند * پروردگارشان آنها را به رحمت خود و خشنودى [خويش] و باغ هاى بهشتى كه نعمت هاى جاودانه دارد بشارت مى دهد». در اين آيه سه پاداش در نظر گرفته شده است: «رحمت الهى»، «خشنودى خدا» و «باغ هاى پر نعمت بهشت». ايمان، سبب آمرزش گناهان، هجرت، موجب جلب رضايت حقّ و جهاد با اموال و انفس، سبب بهره مندى از باغ هاى پر نعمت بهشت است.

در ميان راويان و مفسران اهل سنت گفتگوئى هست كه آيا معراج با همين بدن جسمانى بوده يا فقط جنبه روحانى داشته است؟ اكثر آنان معتقدند كه معراج پيامبر(ص) با همين روح و جسم و در بيدارى صورت گرفته و غالب روايات آنها نيز ظاهر در همين معنى است؛ ولى روايتى از «عايشه» دارد كه معراج پيامبر(ص) در خواب بوده است. بعضى از نويسندگان دانشمند معاصر مانند «سيد قطب» نيز تعبيرشان مبهم است كه نه صراحت در بيدارى دارد نه خواب.

اسعد وارد مسجد الحرام شد در حالى كه هر دو گوش خود را با پنبه بسته بود و مشغول طواف خانه كعبه شد. در دور دوم طواف پنبه ها را از گوش بيرون آورد و در جلو پيامبر اكرم(ص) قرار گرفت و پرسيد: تو ما را به چه چيزی دعوت مى كنى؟! پيامبر(ص) آيات 151 تا 153 سوره انعام را كه مجموعه اى است از معارف عالى اسلامى و دستورات اجتماعى و اخلاقى، براى او تلاوت فرمود. هنگامى كه اسعد اين آيات را كه با فطرتش آشنا بود، شنيد به كلى منقلب شد و فرياد زد: «اشهد ان لا اله اِلاّ اللّه و اشهد انَّ محمّداً رسول اللّه».

مسلمانان قرن ها به قصد زیارت پیغمبر اکرم(ص) و قبور بزرگان بقیع بار سفر مى بستند. تا این که در قرن هفتم ابن تیمیّه از این کار منع کرد و گفت:  پیغمبر(ص) فرموده: «بار سفر را جز براى سه مسجد نمى بندند، مسجد من و مسجدالحرام و مسجد الاقصى». در حالى که، اوّلا: موضوع این حدیث مربوط به مساجد است نه زیارت هر مکانى. ثانیاً : این حدیث به گونه دیگرى نیز نقل شده است که به هیچ وجه دلالت بر مقصود آنها ندارد؛از آن جا که معلوم نیست متن اصلى حدیث به چه صورتی بوده، حدیث مجمل مى شود و غیر قابل استدلال.

«بدعت» یعنی اینکه انسان چیزى را که از دین نیست جزء دین قرار دهد، و آن را به عنوان یک عمل دینى انجام دهد. سوء برداشت از مفهوم بدعت و عدم آشنایى به معنى فقهى آن و عدم تفکیک امور عرفى از تکالیف شرعى سبب  می شود بعضی امور عرفی  را بدعت بدانند. شایان توجّه این که گاه نوآورى هاى عرفى در کنار مسائل شرعى قرار مى گیرد بى آن که به آن آمیخته شود و عنوان بدعت حرام پیدا کند، به عنوان مثال امروز در مسجدالحرام و مسجد النبى مناره هاى زیادى مى بینیم که به یقین در عصر پیامبر(ص) نبوده است، ولی بدعت نیست.

آيه 19 سوره «توبه» مي‌فرمايد: «آيا آب دادن به حاجيان و آباد ساختن مسجدالحرام را همانند عمل كسى قرار داديد كه به خدا و روز بازپسين ايمان آورده و در راه او جهاد كرده است؟ ...». شأن نزول این آيه در مورد «عباس» و «شيبه» بود كه بر يكديگر تفاخر مى كردند و از على(ع) تقاضای داوری کردند، ایشان فرمود: «افتخار من اين است كه اولین ایمان آورنده به پيامبر و مجاهد در راه خدا هستم». لذا برای داوری نزد پيامبر(ص) رفتند که آيه بالا نازل شد.

در نخستين آيه سوره اسراء مى خوانيم: «پاك و منزّه است آن كس كه بنده اش را در يك شب، از مسجدالحرام به مسجدالأقصى ـ كه گرداگردش را پربركت ساخته ايم ـ برد، تا برخى از نشانه هاى خود را به او ارائه دهيم؛ چرا كه او شنوا و بينا است». رفتن از مسجد الحرام به مسجد الاقصى ـ و از آن فراتر رفتن به آسمان ها ـ در شرايط آن زمان يك امر خارق العاده بوده است؛ ولى تا مردم چنين جريانى را مشاهده نكنند، نمى تواند در طريق اثبات دعوى پيامبر(ص) قرار گيرد.