امام علی(ع) با اشاره به اوصاف زاهدان می فرماید: «قلوب زاهدان در دنيا مى گريد و سخت محزون اند گر چه ظاهراً شادمانى كنند. آنان از اخلاق و طاعات خود راضى نيستند هر چند به خاطر روزى هاى فراوانى كه به آنها داده شده در پيشگاه خداوند شاكرند». بر این اساس آنان همواره در مقام نقد خويشتن و اصلاح كاستى ها و كمبودهاى معنوى خود هستند و همين امر سبب حركت تكاملى آنها به سوى خداست، زیرا هرگز به وضع موجود راضی نبوده و نيستند.

«حزن» عبارت است از ناراحتى براى از دست دادن شخصى كه محبوب انسان است، يا از دست رفتن چيزى كه مطلوب او است؛ اما حزن متّقين از وعده هاى عذاب الهى است و اينكه نكند اين وعيدها گريبان گير آنها شود. همچنین آنها به خاطر فراق از محبوب خود اندوهناك اند. آنها با خواندن قرآن محزون شده و به ياد محبت هاى او افتاده و در فراق او مى نالند، اين حزن، حزن فقد محبوب است.

سیّد باب می گوید: «جزای ناراحت کردن دیگری 19 مثقال طلاست و اگر کسی را زندانی کند، زنش بر او حرام می شود». واحیرتا که دیه محزون کردن یک نفر به اندازه دیه زنا کردن با او باشد. لذا بهاء در کتاب «اقدس» این حکم را عفو می کند. اصولا او کتاب اقدس را از روی اجبار و به خاطر اصلاح کتاب «بیان» نوشت. بیانی که آتش زدن کتب اقوام دیگر جهان را واجب و همسر کسی را به دلیل محزون کردن دیگری حرام می داند. سؤال کردن از مطالب علمی و مسائل برهانی را تحریم کرده و اشیاء با ارزش پیروان خود را مطالبه می کند.

ابن تیمیه می گوید: «او بر امرى حزن داشته که فوت شده و باز نمى گردد، ولى ابوبکر از ترس این که حضرت پیامبر کشته شود خوف داشته است... چون حضرت فوت کرد هرگز چنین حزنى را ابوبکر نداشت؛ زیرا بى فایده است، نتیجه این که حزن ابوبکر بدون شکّ کامل تر از حزن فاطمه است». در جواب می گوییم: اولا: حزن ابوبکر که خدا و رسولش از آن نهی کردند ناشى از ضعف ایمان او بوده است. ثانیا: حزن در فراق محبوب نه تنها امرى جایز و راجح است بلکه خود پیامبر(ص) نیز در مرگ فرزندش ابراهیم محزون می شد.