اولا: نذر براى غير خدا دو صورت دارد: 1. نذر كردن براى بندگان خدا به نيّت تقرّب و جلب رضايت آنان «بدون توجه به خشنودى و يا خرسندى خدا»؛ چنين رفتارى، نوعى شرك و به منزله بت پرستى و باطل است. 2. نذر عملى خدا پسندانه «به خاطر تقرب به خدا و جلب رضايت او» و «هديه ثواب آن به يكى از اولياء الهى» است؛ چنین نذری بدون شک كارى پسنديده است.
ثانیا: به نظر علماى اهل سنّت‏ نیز اگر قصد نذركننده خود ميت و تقرّب به او از اين راه باشد جايز نيست، ولى اگر قصد او خداى متعال است و نيتش آن است كه زنده ‏ها از آن به نحوى بهره ببرند و در ضمن ثواب آن براى كسى باشد كه براى او نذر شده، در اين صورت وفاى به نذر واجب است و اين عمل از نوع هداياى زنده‏ ها بر مردگان است كه مشروع است.
ثالثا: نذر برای بزرگ داشت امام حسین(ع) از دو جهت مطلوب خداوند متعال می باشد: 1- سفارش خداوند به بزرگداشت فضائل اولیاء الله. 2- دستور خداوند مبنی بر توسل به اولیاء الله.

اولا: اطلاع معصومین و اولیاء از اعمال آدمی امری طبیعی در نظام تکوینی است؛ زیرا گناه و معصیت هر کس اثری وضعی در نظام تکوین می گذارد و بندگان صالح و متقی خدا قدرت تشخیص چنین آثاری را دارند و نه اینکه با تجسس در زندگی او، علیه او ظلمی را روا دارند. ثانیا: حضرات معصومین از آنجایی که وظیفه دارند هر کس را به اندازه قابلیتش یاری دهند، اطلاع شان از اعمال انسان می تواند زمینه کمک به شخص معصیت کار را فراهم کند. ثالثا: در نظر داشتن اطلاع معصومین از اعمال ما، می تواند ثأثیرات پیشگیرانه و تربیتی بر اعمال آدمی داشته باشد.

همیشه سیره مومنین در زمان پیامبر(ص) و قبل و بعد از آن، چنین بوده که به وجود اولیاى الهى و بندگان صالح خدا توسّل مى جستند. استجابت دعاى اولیاء الله هم به خاطر قداست و طهارت باطنی ایشان بود، پس چه فرقى است میان توسل به دعاى فرد صالح، و توسّل به خود او که اولى توحید و دومى شرک باشد؟ باران طلبیدن عبدالمطلب و ابوطالب با توسّل به وجود پیامبر(ص) و توسّل عمر به عباس بن عبدالمطلب؛ دلالت می کند که آنها به شخصیت و قداست و قرابت رسول خدا(ص) توسّل مى جستند، نه به دعاى آنها.

زاهد، بى تكلّف و در كمالِ قناعت زندگى مى كند تا ديگران را به آسايش برساند. او از اينكه نيازمندان بخورند و بپوشند، بيشتر از آن لذّت مى برد كه خود بخورد و بپوشد. «همدردى» و شركت عملى در غم محرومان و مستمندان، يكى ديگر از انگيزه هاى زاهد است؛ یعنی اگر امكانات اجازه نداد به دیگری کمکی کند لااقل سعى مى كند به صورت محروم ترين افراد جامعه زندگى كند تا از رنج و درد محرومان، بكاهد. «آزادگى» نيز از ديگر انگيزه هاى زاهد است؛ زهد و قناعت، از آنجا كه نيازها را كم مى كند، آدمى را از قيد اسارت در برابر اشخاص و اشياء رها مى سازد.

در كتاب هاى مقدس يهوديان مانند كتاب دانيال نبى، کتاب حجى نبى، کتاب صفيناى نبى و زبور داوود اشارات و تصريحات فراوانى به مسئله موعود جهانى شده است. در زبور داوود آمده: «بار خدايا حكومت خود را به مَلِك ببخش و عدالتت را به فرزند مَلِك عطا فرما تا به نيكى بين مردم حكم كرده و بر افتادگان انصاف دهد ... تمام پادشاهان بر او خضوع كرده و همه ملت ها خدمتگذار او گردند ...».

يكي از آياتي كه دلالت بر ظهور امام زمان(عج) دارد «آيه وراثت» است. خداوند در اين آيه می فرماید: «ما در زبور بعد از تورات نوشتيم كه بندگان صالح من وارث زمين خواهند شد». بر اساس روایات، مصداق کامل آیه زمانى است كه حضرت مهدى(عج) ظهور كند و زمين را پر از عدل و داد نماید. در آن زمان، تمام كره زمين در اختيار بندگان صالح خداوند قرار خواهد گرفت.

قرآن کریم در آیه 105 سوره انبیاء می فرماید: ما در کتاب زبور علاوه بر قرآن مجید (یا پس از تورات) نوشتیم که زمین را بندگان صالح و شایسته من در اختیار خواهند گرفت. در ذیل آیه فوق از امام باقر(ع) نقل شده است: اینها همان یاران مهدى(عج) در آخر زمان خواهند بود؛ همان مردان و زنان خود ساخته اى که وارث همه میراثهاى زمین خواهند شد؛ و شایستگى این رسالت بزرگ را خواهند داشت. در کتاب «مزامیر داوود» کنونی که جزء کتب عهد قدیم (تورات) است عین این موضوع به تعبیرات گوناگون دیده مى شود.
 

دو روایت درباره توسل به صالحین که مورد پذیرش اهل سنت است: اولی روایت نبوی مبنی بر توصیه به خواندن دعایی مشتمل بر توسل به بندگان صالح خدا، و دومی توسل عمر بن الخطاب به عباس عموی پیامبر و توصیه مردم مبنی بر توسل به او برای بارش باران.

تبرّک یعنی درخواست افاضه نعمت و افزایش برکت از آثار پیامبر(ص) و بندگان صالح. معناى تبرک آن نیست که انسان اسباب طبیعى را براى رسیدن به خواسته هایش به روى خود ببندد، بلکه در همان حال که به علل و اسباب طبیعى تکیه مى کند، راه تبرک را در برابر خود باز مى گذارد. قرآن کریم و روایات بر این حقیقت تأکید دارند و هیچ مانع عقلى نیست که آثار پیامبر و صالحان در اجابت خواسته انسان اثر گذار باشد. بر این اساس، مسلمانان به آثار پیامبر اعظم(ص) مانند؛ موى شریف او، قطرات آب وضوى ایشان، جامه و ظرف حضرت، تبرک مى جستند.

نذر شرعى باید براى خداوند باشد و براى غیر او جایز نیست. در میان مسلمانان رایج است که کارى را براى خدا نذر مى کنند و ثواب آن را به یکى از اولیاى خدا و بندگان صالح هدیه مى کنند؛ گاهى هم عبارت را مختصر مى کنند و مى گویند: «نذر پیامبر(ص)»، و مقصود جهت سود بردن از آن نذر است.