امام علی(ع) در بیان ناتوانی انسان از ادای حق نعمت های الهی می فرماید: «و حسابگران [زبردست] هرگز نتوانند نعمت هایش را شماره کنند». در واقع نعمت های الهی بیش از آن است که قابل احصا باشد، بدن انسان یکی از نعمت های الهی است که متوسط از 10 میلیون میلیارد موجود زنده یعنی سلول، تشکیل شده است. وقتى انسان نتواند تنها این بخش کوچک از نعمت هاى الهى را شماره کند، چگونه مى تواند نعمتهاى مادّى یا معنوى را شماره کند؟ و وقتی که قادر بر شمارش و شناخت نعمت های او نیستیم، نمی توانیم شکر آنها را به جا آوریم.

منظور از«نِعْمَتَ اللّهِ» در آیه، همان نعمت وجود ائمه و رهبران معصوم علیهم السلام است.

نظامات حاکم بر آن جهان نیز با آنچه در این عالم حاکم است کاملاً تفاوت دارد، طبق صریح بعضى از آیات و روایات، در آنجا چیزهائى است که چشمى ندیده و گوشى نشنیده، و حتى از فکر انسانى خطور نکرده است و هر چه درباره آن بگوییم تنها مانند شبحی خواهد بود.

خداوند در این آیات سوره طور به مواهب فراوان پرهیزکاران در بهشت اشاره کرده و مى فرماید: «پرهیزگاران در باغ هاى بهشت و در میان نعمت هاى فراوان جاى دارند و شاد و مسرورند، به آنها گفته مى شود بخورید و بیاشامید. اینها به خاطر اعمالى است که انجام مى دادید بر تخت هاى صف کشیده در کنار هم، تکیه مى کنند، آنها در بهشت جام هائى پر از شراب طهور را که نه مستى و بیهوده گوئى در آن است، و نه گناه، از یکدیگر مى گیرند همواره از انواع میوه ها و گوشت ها از هر نوع تمایل داشته باشند در اختیار آنها مى گذاریم.

خداى متعال در آیات 102 ـ 103 سوره «انبیاء» چهار نعمت بزرگ الهى که شامل حال بهشتیان مى شود را بیان مى کند: 1- آنها صداى آتش را نمى شنوند. 2- آنها در آنچه بخواهند و مایل باشند به طور جاودان متنعم اند. 3- فزع اکبر(وحشت بزرگ) آنها را غمگین نمى کند. 4- فرشتگان رحمت به استقبال آنها مى شتابند و به آنها تبریک و شادباش مى گویند و بشارت مى دهند این همان روزى است که به شما وعده داده مى شد.