برخي از آيات قرآن، «شفاعت» را به كلى نفى مى كند، مانند آيه 48 سوره مدّثّر كه مي فرمايد: «شفاعت شفاعت كنندگان به حال آنها سودى نمى بخشد». اين آيه گرچه هرگونه شفاعت را به طور كلي در مورد اين گروه نفى مى كند؛ ولى تعبير به «شافعين» كه ظهور در فعليت دارد نشان مى دهد در آن روز شفاعت كنندگان و شفاعت شوندگانى هستند؛ ولى شفاعت آنها شامل حال گروهي كه پيوسته روز قيامت را تكذيب مى كردند و نماز و اطعام مسكين را به كلى ترك كرده بودند، نمى شود.

«ورع» مرتبه اى بالاتر از تقواست و داراى چهار مرحله مى‌باشد: 1. ورع تائبين است كه پايين‌ترين مرتبه و مساوى با عدالت است. 2. ورع صالحين است كه علاوه بر اجتناب از شبهات، از چيزهايى كه در ظاهر حلال ولى شبهه‌ناك است نيز پرهيز مي كند. 3. ورع متّقين است كه در اين مرحله علاوه بر اجتناب از گناه و شبهات از حلالى هم كه ممكن است او را به حرام بكشاند، اجتناب مى‌كند. 4. ورع صدّيقين كه بالاترين مرحله است و آن روى گرداندن از غير خداست.

طبق آيه 69 سوره نساء، افراد مشمول نعمت الهي؛ «پيامبران»، «صديقين»، «شهداء» و«صالحين»، هستند که هريک از اين افراد مرحله و وظيفه اي براى ساختن يک جامعه انسانى سالم، برعهده دارند. لذا همه روزه در سوره حمد مي خواهيم در هر مقطع زمانى، در يکى از اين خطوط، انجام وظيفه کنيم و رسالت خويش را ادا نمائيم.

علاوه بر قرآن، روایات بسیاری در اهمیت امر به معروف و نهى از منکر وارد شده است، همانند سخن امام باقر(ع) که مى فرماید: «امر به معروف و نهى از منکر راه انبیاء و طریق صالحان است، دو فریضه بزرگ الهى است که بقیه فرائض با آنها برپا مى شوند، و به وسیله این دو، راه ها امن، و کسب و کار مردم حلال مى شود و ...». هم چنین پیامبر(ص) مى فرماید: « کسى که امر به معروف و نهى از منکر کند، جانشین خدا، پیامبر و کتاب او در زمین است». از این رو این فریضه، یک برنامه الهى است، که بقیه فرائض با آنها برپا مى شوند.

امام صادق(ع) مى‌فرمايد: سزاوارترين مردم به ورع و تقوا، آل پيامبر(ص) و شيعيان آنها هستند تا ساير مردم به آنها اقتدا كنند. پيامبر(ص) و ائمه(ع) براى تمام مردم، امام و پيشوا هستند و شيعيان هم بايد براى گروهى از مردم امام باشند؛ زيرا شيعه بودن جزئى از امام بودن است. در واقع در جامعه اسلامى، شيعيان بايد علاوه برميدان مبارزه و جهاد، در تمام جهات و صفات پسنديده پيشرو باشند تا ديگران به آنها اقتدا كنند.