در «تورات» آمده: سليمان از زنى كه داود او را از شوهرش غصب كرده و براى كشته شدنش توطئه كرده بود به دنيا آمد! اما قرآن ساحت این پيامبر را از زشتي ها پيراسته نموده، می فرماید: «و داود بنده ما را كه داراى امكانات چندى بود به ياد آور؛ آرى او بسيار بازگشت كننده [به سوى خدا] بود. ما كوه ها را با او مسخّر ساختيم كه شامگاهان و بامدادان خداوند را نيايش مى كردند. و پرندگان را از هر سو [بر او] گرد آورديم و همگى به سوى او بازگشت كننده بودند».

امام علي(ع) درباره «راستگوئي متّقین» می فرماید: «پرهيزكاران در اين دنيا صاحب فضايلى هستند که گفتارشان راست است». نخستين گام در خودسازى و تربيت انسان ها، اصلاح زبان است؛ زبانى كه بيشترين گناهان كبيره با آن انجام مى شود و بهترين عبادات به وسيله آن صورت مى گيرد و اگر اصلاح شود، همه وجود انسان رو به صلاح مى رود و اگر فاسد شود، همه رو به ويرانى مى گذارند.

 محب الدین طبرى مى نویسد: نبىّ خاتم(ص) شباهت على(ع) را به پنج تن از پیامبران(ع) در فضائل و کمالات، بیان کرده و (بنابر نقل ابوالحمراء) فرموده است: «هر که مى خواهد دانش آدم و فهم نوح و حکمت یا داورىِ ابراهیم و زهد یحیى بن زکریّا و صلابت موسى بن عمران را ببیند، على بن ابى طالب را بنگرد».

علم در تمام اشكال افتخار است؛ قرآن در این رابطه می فرماید: «ما به داود و سليمان، دانشى عظيم داديم؛ و آنان گفتند: ستايش مخصوص خداوندى است كه ما را بر بسيارى از بندگان مؤمنش برترى بخشيد. و گفت: زبان پرندگان به ما تعلیم داده شده و به یقین؛ این فضیلت آشکارى است». در واقع با وجود مواهب بسیار بر آن انبیاء، خداوند نخست از نعمت علم سخن مى گويد، و آنان نيز به همين دليل خدا را سپاس گفتند كه خداوند آنها را بر بسيارى از بندگان اش برترى بخشيده است. اين تعبيرات حاكى از مقام علم در تمامى ابعاد آن است.

با تلاش حضرت موسی(ع)، قوم يهود از دست فرعون نجات يافت و به عظمت رسيد؛ اما به خاطر غرور از فلسطينيان شكست خورد و دچار اختلاف شد. سالها بعد، اشموئيل نبي(ع) به دادشان رسيد و «طالوت» را به پادشاهي آنان برگزيد. آنها نشانه اى خدائي بر اين انتخاب خواستند. ظاهر شدن «صندوق عهد» كه از يادگارهاى مهم انبياء بنى اسرائيل(ع) بود نشانه اين انتخاب شد. طالوت هم در راس سپاه عظيمي به جنگ جالوت رفت و پس از كشته شدن او به دست داود توانست بر دشمن غلبه كند.

امام علي(ع) با تأكيد بر عوامل اصلى پيروزى و شكست كه همان اتّحاد صفوف و اختلاف است، مي فرمايد: «وقتي جمعيت متّحد و خواسته ها هماهنگ و دست ها و شمشيرها يارى كننده يكديگر شد، آنها زمامدار اقطار زمين مي شوند و بر مردم جهان حكومت مى كنند»؛ اما هنگامى كه نيروهاى يك ملت در مسير اختلاف گام بردارند، الفت و محبّت به پراكندگى و عداوت تبديل شود و آتش اختلاف و تفرّقِ افكار از ميان آنها زبانه كشد، به جاى جنگيدن با دشمنى كه قصد نابودى آنها را دارد، به جنگ با خود مى پردازند و نيروهايشان در اين راه به هدر مى رود و خداوند نيز دست مرحمتش را از سر آنها برمى دارد و لباس ذلّت بر اندامشان مى پوشاند.

«تورات»، داستان دروغی را به حضرت داود(ع) نسبت می دهد که: داود عاشق همسر اوریّا مى شود! داود اوریّا را به منطقه جنگی می فرستد، تا کشته شود، سپس داود همسر اوریّا را به ازدواج خود درمى آورد!!! در روایات اسلامى، این داستان زشت «تورات» تکذیب شده است. امام رضا(ع) می فرماید: «بعد از آن که اوریّا بر حسب تصادف در یکى از جنگها کشته شد، داود همسراو را به عقد خود درآورد، تا سنّت بیوه ماندن زنان را برچیند». یعنی مسأله «اوریّا» یک ریشه واقعى ساده اى داشته، که داود به عنوان یک رسالت الهى آن را انجام داد.

«زبور» در اصل به معنى هرگونه کتاب و نوشته اسشت؛ ولى معمولا به کتاب «داوود» که در عهد قدیم از آن تعبیر به «مزامیر داود» شده اطلاق مى گردد؛ و آن مجموعه اى از مناجاتها و نیایشها و اندرزهاى داوود پیامبر است؛ این احتمال نیز وجود دارد که زبور تمام کتب آسمانى پیشین (قبل از قرآن) بوده باشد.

با مراجعه به آیات قرآن – که سرگذشت انبیائی چون آدم، نوح، ابراهیم، اسماعیل، اسحق، یعقوب، زکریا، یحیی، داود، سلیمان، موسی، هارون و... را بیان می کند - پى مى بریم که سنّت الهى بر این قرار گرفته که اوصیاء انبیا را به معناى عام آن، که مرادف با حجّت خدا بوده و شامل نبىّ و امام و وصىّ مى شود، از ذریّه آنان قرار دهد. هیچ پیامبرى نیست جز آنکه وصىّ یا اوصیائى داشته و خداوند آنان را از آل و ذریّه آن پیامبر قرار داده است، خواه آن اوصیا پیامبر باشند یا خیر.

 از آدم(ع) تا حضرت خاتم(ص) هر يک از انبياء، وصى يا اوصيایى داشتند که از ذريّه ايشان بوده اند، مثلا آدم(ع) بر فرزندش شيث(ع) وصيّت نمود که او حجّت خدا بعد از خود و خليفه خدا در روى زمين خواهد بود. خداوند براى سام فرزند نوح(ع)، رياست از آسمان را قرار داد و... . همچنين در اين راستا وصيت ابراهيم(ع) به فرزندش اسماعيل(ع) يا وصيت داوود(ع) به سليمان(ع) همچنين وصيّت اسماعيل(ع) به اسحاق(ع) در تاريخ انبياى الهى مشاهده مي شود.