مقصود از امر به معروف و نهى از منکر که دو رکن بزرگ اجتماعى اسلام به شمار مى روند، همان دعوت و راهنمایى افراد به کارهاى نیک و سودمند، و بازداشتن آنان از کارهاى زشت و مبارزه با انواع انحراف هاى اجتماعى و اخلاقى است. در شیوه زندگى دسته جمعى و با وجود سرنوشت مشترک، مبارزه با فساد و دعوت مردم به کارهاى نیک، یک وظیفه خطیر اجتناب ناپذیر است. در چنین اجتماعى تمام افراد، در سود و زیان اعمال یکدیگر کاملا سهیم بوده و در نتیجه عمل یک فرد دامنگیر همه افراد شده و دود آن به چشم همه افراد جامعه می رود.

خواننده این سوره در قیامت رفیق لقمان است و به عدد کسانى که کار نیک یا بد انجام داده اند، ده حسنه به او داده مى شود و خدا سى فرشته را مأمور حفظش می نماید.

از منظر قرآن، زیانکارترین مردم در کارها کسانى هستند که تلاش هایشان در زندگى دنیا گم [و نابود] شده؛ با این حال، مى پندارند کار نیک انجام مى دهند! دلیلش هم روشن است؛ زیرا کسانى که مرتکب گناهى مى شوند، اما مى دانند خلاف کارند غالباً حدّ و مرزى براى خلافکارى خود قرار مى دهند و بسیار مى شود که به خود مى آیند و براى جبران آن به سراغ توبه و اعمال صالح مى روند ولی اینان هرگز متوجه خطای خود نمی شوند.

خداوند در آیه 160 سوره انعام پاداش وسیعی برای افراد نیکوکار در نظر گرفته است. این آیه نهایت لطف و مرحمت را در مورد انسان مجسم می کند؛ چراکه در مقابل انجام کار نیک، ده برابر پاداش داده می شود و هر کس کار بدی انجام دهد تنها به همان مقدار کیفر می بیند، ضمن اینکه راه توبه را هم باز گذاشته است. مراد از سیئه و حسنه  در آیه، هر کار و فکر و عقیده نیک و بد را شامل می شود.