نیاکان پیامبر(ص) پیرو آیین ابراهیم(ع) بوده اند؛ زیرا تنها آیینى که در محیط حجاز و در میان عرب ها معروف بود و پیرو داشت، همان آیین ابراهیم(ع) بوده است.

شرك و بت پرستى مانند ساير پديده هاى اجتماعی، عوامل مختلفى دارد. مانند: الف - گرايش و اُنس به محسوسات و مطالبه خداى محسوس. ب - پناه بردن به پندارهای غلطی مانند: پندار تأثير بت ها در شفاعت. ج - تقليد كوركورانه از نياكان و عدم تحقيق در مسئله خداشناسى. د - سوء استفاده مستكبران و استعمارگران از گرایش مردم به شرك و بت پرستى براى رسیدن به مقاصد شيطانى خود و تحميق خلق.

وقتی«عبداللّه بن سلام» با جمع دیگرى از آنها اسلام آوردند، بزرگان یهود از این حادثه، بسیار ناراحت شدند، و در صدد بر آمدند آنها را در انظار یهودیان پست جلوه دهند تا عمل آنها سرمشق دیگران نشود، لذا این شعار را در میان آنها پخش کردند که تنها جمعى از اشرار ما به اسلام گرویده اند! اگر آنها افراد درستى بودند آئین نیاکان خود را ترک نمى گفتند و به ملت یهود خیانت نمى کردند، آیات فوق نازل شد و از این دسته دفاع کرد.

تضادى در میان این دو دستور نیست؛ اوّلاً: آیه مورد بحث مى فرماید حساب هر کس جدا است و گمراهى دیگران مانند نیاکان و غیر نیاکان، لطمه اى به هدایت افراد هدایت یافته نمى زند، بنابراین شما از آنها پیروى نکنید و خود را نجات دهید . ثانیاً: این آیه اشاره به موقعى مى کند که امر به معروف و نهى از منکر کارگر نمى شود، و یا شرائط تأثیر آن جمع نیست.

بعد از حادثه احد، کعب بن اشرف به اتفاق هفتاد نفر از یهودیان به مکّه آمدند تا با مشرکان بر ضد پیامبر(ص) هم پیمان شوند. یکى از اهل مکّه به کعب گفت: اگر مى خواهید با شما هم پیمان شویم باید در برابر این دو بت سجده کنید و آنان چنین کردند، سپس در کنار کعبه هم پیمان شدند. ابو سفیان به کعب گفت: به عقیده تو ما که کعبه را آباد نگه می داریم و محمّد که از دین نیاکان خود دست برداشته، کدام به حق نزدیک تریم؟ کعب گفت آئین شما بهتر است. این آیات نازل شد و به آنها پاسخ گفت.

خداوند در قرآن براى ابراهیم(ع)، مقام فوق العاده والائى قرار داده است که مهمترین آن مقام امامت و خلیل الّلهى می باشد. همچنین او را از نیکان، صالحان، قانتان، صدّیقان، بردباران و وفاکنندگان به عهد شمرده و نیز اوصافی مانند مهمان نواز، شجاع و دارای منطق فوق العاده درباره او ذکر شده و یاد او در مراسم حج و اقتدا به آیین او نیز نشانه عظمت او می باشد.

اهل جاهليّت بعد از مراسم حج افتخارات موهوم نياکان خود را بر مى شمردند. آيه فوق نازل شد و به آنها دستور داد؛ جاى اين کار، ذکر خدا گويند و با همان شوری که به پدران خود مباهات می کنند، بلکه از آن هم بيشتر و برتر نعمتهای الهى را ياد کنند.

هنگامى که بعضى از بزرگان روشن ضمیر یهود، همچون «عبداللّه بن سلام» و یارانش، به آئین اسلام گرویدند، جمعى از رؤساى یهود به نزد آنها آمده، زبان به سرزنش و ملامت آنان گشودند و حتى آنها را تهدید کردند که چرا آئین پدران و نیاکان خود را ترک گفته و اسلام آورده اند؟ آیات فوق به عنوان دلدارى و بشارت به آنها و سایر مسلمانان نازل گردید.