واژه «خَيْر» به معني هر چيزى است كه همگان به آن علاقه دارند، مانند عقل و عدل و فضيلت و اشياء مفيد، که ضد آن «شر» است. وقتى اين واژه بر ذات پاك خداوند اطلاق مى شود گاه به صورت خاص و گاه به صورت مطلق و بدون قيد است، مانند: «وَ اللهُ خَيْرٌ وَ أَبْقى»؛ (خدا بهتر و پايدارتر است). اين سخنى است كه ساحران فرعونى بعد از ايمان به موسى(ع) اظهار داشتند. در اين صورت منظور، بهتر بودن در تمام جهات است و در واقع خير مطلق در عالم هستى کسی جز خدا نيست. او است كه وجود و هستيش از تمام جهات بهتر و برتر و شريف تر است.