شواهد و مدارک فراوانی از کتاب های علی محمد باب و کتب بابیان و بهائیان وجود دارد که نشان می دهد علی محمد باب ادعای خدائی نیز کرده است. مثلا او در نامه ای به یکی از مریدانش، خود را خدای زنده و برپادارنده جهان معرفی می کند. یا در کتاب بیان، خود را خدا، پروردگار و خالق همه چیز معرفی می کند و از دیگران می خواهد به عنوان مخلوقات او را بپرستند. یا مثلا در نامه دیگری از یکی از پیروانش می خواهد که به الوهیت خود (باب) به عنوان تنها خدای مقتدر و محبوب شهادت دهد.

علیمحمد باب ادعا می کند ظهورش در ردیف بعثت پیامبران اولوالعزم و نویدبخش دین جدیدی به نام بیان است. در کتاب بیان توضیح می دهد که قیامت پیروان هر کدام از پیامبران، با بعثت پیامبر بعدی و دعوت او به دین جدید شکل می گیرد و به همین جهت، ظهور خود را به عنوان به انتها رسیدن اسلام و شروع قیامت برای مسلمانان می داند. بر این اساس او معتقد است هر ظهوری قیامت ظهور قبلی است و شیء تا به مقام کمال نرسد، قیامت آن نمی شود. به همین منوال وی کتاب خود بیان را ناسخ قرآن و دین بیان را ناسخ اسلام می داند.

بهائیان اصرار دارند ثابت کنند سیدعلی محمد باب بی سواد بود تا بدین ترتیب بتوانند سخنان او را وحی و معجزه الهی بدانند؛ اما در خود کتاب «البیان» و در موارد متعددی از کتابهای بهائیان و در خلال روایت زندگی نامه سیدعلی محمد، به مکتب رفتن او اشاره هایی شده است. همچنین گزارش های تاریخی از تحصیل او در کربلا نزد سید کاظم رشتی نیز خبر می دهد.

«علی محمد باب» در ابتدا طی نامه نگاری هایی که با برخی پیروانش داشت، ادعای مهدویت کرد و حتی برخی از آن پیروان به خاطر شدت شگفتی و دور از ذهن بودن چنین ادعایی از او روی گرداندند. او هنگامی که از زندان ماکو به چهریق برده می شد صریحا ادعای مهدویت نمود. چنین ادعایی علاوه بر ناسازگاری با شخص علیمحمد و نشانه هایی که درباره زمان ظهور در روایات گفته شده، با ادعای اولیه خود او مبنی بر ماموریت و واسطه بودن برای امام زمان(عج) نیز تناقض دارد.