«قوم ثمود» همان «اصحاب الحجر» می باشد كه نامشان در «قرآن» آمده است. خدا حضرت صالح(ع) را به سوی قومش فرستاد تا آنها را به توحید و ترک فساد دعوت کند؛ اما «قوم ثمود» آن حضرت را انکار کرده و نسبت سحر و جادو به ایشان دادند، و برای صدق ادعای آن حضرت درخواست معجزه کردند. خداوند نيز به درخواست صالح(ع) ماده شتري را به همراه فرزندش از دل كوه بيرون آورد؛ ولی این قوم بت پرست باز هم ایمان نیاوردند، و با پي كردن شتر دچار عذاب الهی شدند و نابود گشتند.

«اصحاب الحجر»، «قوم ثمود» و «قوم صالح» هر سه عنوان اشاره به يك جمعيّت دارند، كه گاه به نام سرزمين، و گاه به نام قوم، و گاه به نام پيامبرشان ناميده شده اند. قوم ثمود در سرزمینی بین جزیرة العرب و شامات زندگی می کردند و مردمي نیرومند بودند. آنها تابستان را در قصرهای زیبا در ميانِ دشت های سرسبز و زمستان را درون خانه های کوهستانی خود می گذراندند. حضرت صالح(ع) آنها را به سوي توحید دعوت می کرد؛ ولی آنها پیامبرشان را انکار نمودند، و دست به طغیان زدند. آنگاه خداوند آنها را با صاعقه های آسمانی عذاب نمود.