امام عسكرى(ع) گاه براى زدودن شک و ترديد برخي از يارانشان و يا دلگرمى آنان و گاه براى حفظ جانشان، و يا برای هدايت گمراهان، ناگزير مى ‏شد از غیب خبر دهد و اين، از مؤثرترين شيوه‏ هاى جلب مخالفان و تقويت ايمان شيعيان بود. محمد بن على سمرى، اسحاق بن جعفر زبيرى، محمد بن حمزه سروى، ابو هاشم جعفرى، احمد بن محمد، جعفر بن محمد قلانسى، محمد بن عياش، اسماعيل بن محمد، از جمله یاران حضرتند که در این مورد مشاهدات خود را روایت کرده اند.

با يك مطالعه در زندگانى آن حضرت، آشكار مى ‏شود كه گاهى برخى از ياران امام، از تنگناى مالى، در محضر امام شكوه مى ‏كردند و حضرت، گرفتارى مالى آنان را برطرف مى‏ ساخت و گاه حتى پيش از آنكه اظهار كنند، امام مشكل آنان را برطرف مى ‏كرد. اين اقدام امام(ع) مانع از آن مى‏ شد كه آنان زير فشار مالى، جذب دستگاه حكومت عباسى شوند. بیانات ابو هاشم جعفرى، على بن زيد علوى، ابو هاشم جعفرى و ابو طاهر بن بلال، شاهدی بر این مدعاست.