ابوعبدالله، محمّد بن یوسف گنجى شافعى، پیشوا و حافظى بزرگ بود. کتاب «کفایة الطالب» او در شمار کتابهاى مشهور و مورد اعتماد است. او از دانشمندان اهل سنّت است و عالمان سنّى مانند: علّامه غلام على آزاد بلجرامى در «سبحة المرجان» و علّامه حیدر على فیض آبادى در«منتهى الکلام» و دیگران به سخنان او در «کشف الظنون» اعتماد کرده اند.
از روایات فراوانی که درباره علم امام على(ع) وارد شده، مشخص می شود که ایشان داناترین صحابه به کتاب و سنّت پیامبر(ص) بوده اند.
نبى اکرم(ص) ودر روایتی مى فرماید: «أعلم اُمّتی من بعدی علیُّ بن أبی طالب»؛ (دانشمندترین فرد امّت پس از من على بن ابى طالب است.
قالَ الرّضا عليه السّلام :
فَعَلى مِثْلِ الْحُسَينِ فَلْيَبْکِ الْباکُونَ فَاِنَّ البُکاءَ عَلَيهِ يَحُطُّ الذُّنُوبَ الْعِظامَ.
گريه کنندگان بايد بر کسى همچون حسين عليه السّلام گريه کنند، چرا که گريستن براى او، گناهان بزرگ را فرو مى ريزد.
بحارالانوار، ج 44، ص 284