ابوعبدالله محمّد بن احمد بن عبدالله کاتب نحوى مصرى ملقّب به مفجّع، از مردان بى نظیر در علم و حدیث، حلقه واسط میان بزرگان لغت و ادبیّات، و از اصحاب امامیّه می باشد. او را به حسن عقیده، صحیح بودن مذهب و محکم بودن رأى ستوده اند. همه میل و توجّهش به اهل بیت(ع) بوده و در اشعارش ثناى آنها را زیاد گفته و به خاطر مصیبتهای آنها، بسیار مى نالید تا جایى که دشمنانش که لقبهاى ناپسند بر دیگران مى گذارند، او را مفجّع (نالان و مصیبت زده) نامیدند. او در بصره متولّد شد و در همان جا در سال 327 وفات یافت.