لازمه ی بهره مندی پیامبران و امامان از علم غیب، شریک شدن با خدا نمی باشد تا باطلی صورت گیرد؛ چرا که آنها در این امر استقلالی ندارند، بلکه این علم توسط خداوند متعال به آنها داده شده است؛ پس شراکتی مطرح نمی گردد. به عبارت دیگر اعتقاد به علم غيب براى پیامبران و ائمه(عليهم السلام) هرگز مساوى با غلوّ يا اثبات الوهيت برای آنان نمى ‌باشد و آنچه سبب شریک شدن در این صفت است اثبات «علم غيب بالذات و بالاستقلال» است، نه علم غيبى كه به اذن خداوند باشد.