آسان 5 مطلب

آثار تربيتى دعا

دعا چه آثار تربيتى دارد؟

دعا آثار تربيتى فراوانى دارد كه به سه نمونه آن اشاره مى شود: 1. اوّلين اثر دعا، ايجاد نور امّيد در دل انسان‏ها است. 2. دومين اثر دعا ايجاد نور تقوا در وجود انسان است. 3. سومين اثر تربيتى دعا، تقويت نور معرفت است.

حکم بهائیان، هنگام وجود عذر برای وضو

هنگام وجود عذر برای وضو بهائیان چه می کنند؟

میرزا بهاء که هدفش از نبوت را آسان کردن تکالیف و تطبیق دادن دستورهای دینی بر خواست مردم و مقتضیات زمان اعلام کرده، برای آن که مردم با تیمم، دست و صورت خود را خاک آلود نکنند و به جهت آسانی تکلیف فتوا داد: «در صورتی که برای وضو آب نداشتید، و یا عذری در استعمال آب داشتید، لازم است پنج مرتبه بگویید: بسم الله الاطهر الاطهر».

فضیلت تلاوت سوره دخان

تلاوت سوره «دخان» چه فضیلتى دارد؟

هرکس این سوره را بخواند خداوند خانه اى در بهشت براى او بنا مى کند،هفتاد هزار فرشته برایش استغفار مى کنند، روز قیامت در امنیت است، در سایه عرش الهی  قرار می گیرد و حساب او آسان مى شود و نامه عملش را به دست راستش مى دهند.

فضیلت تلاوت سوره ق

فضیلت تلاوت سوره «ق» چیست؟

پیامبر(ص) اهمیت زیادی برای سوره«ق» قائل بود و آن را در هر روز «عید» و «جمعه» تلاوت مى کرد. تلاوت این سوره مشکلات و سکرات مرگ را بر انسان آسان مى سازد و هر کس این سوره را در نمازهاى فریضه و نافله بخواند، خداوند روزى او را گسترده مى کند، نامه اعمالش را به دست راستش مى دهد، و حساب او را در قیامت آسان مى سازد.

قرآن و تفسیر نمونه
مفاتیح نوین
نهج البلاغه
پاسخگویی آنلاین به مسائل شرعی و اعتقادی
آیین رحمت، معارف اسلامی و پاسخ به شبهات اعتقادی
احکام شرعی و مسائل فقهی
کتابخانه مکارم الآثار
خبرگزاری رسمی دفتر آیت الله العظمی مکارم شیرازی
مدرس، دروس خارج فقه و اصول و اخلاق و تفسیر
تصاویر
ویدئوها و محتوای بصری
پایگاه اطلاع رسانی دفتر حضرت آیت الله العظمی مکارم شیرازی مدظله العالی
انتشارات امام علی علیه السلام
زائرسرای امام باقر و امام صادق علیه السلام مشهد مقدس
کودک و نوجوان
آثارخانه فقاهت

قالَ رَسُولُ اللّهِ صلّى اللّه عليه و آله :

اِنَّ لِقَتْلِ الْحُسَيْنِ عليه السّلام حَرارَةً فى قُلُوبِ الْمُؤ منينَ لا تَبْرَدُ اَبَداً.

براى شهادت حسين عليه السلام ، حرارت و گرمايى در دلهاى مؤمنان است که هرگز سرد و خاموش نمى شود.

جامع احاديث الشيعه ، ج 12، ص 556