قرآن با صراحت مى گويد: «هر جا باشيد او با شما است». جمعى از مفسّران گفته اند: اين آيه را بايد تأويل نمود و بر معنى مجازى حمل كرد و گفت: منظور اين است كه علم او با ما است نه خود او! غافل از اين كه علم خداوند علم حضورى است و معنى علم حضورى آن است كه همه اشياء نزد او حاضر و ذات او با حضورش در همه جا به همه آنها احاطه دارد. در تفسیر «الميزان» آمده كه اين «معيّت» به خاطر احاطه وجودى خداوند به ممكنات است و خداوند نسبت به امكنه و ازمنه و احوال مختلف يكسان است.

ما دو گونه علم داريم كه با هم كاملا متفاوت است. 1- «علم حضوری»؛ مانند علم ما به وجود خود که بدون نياز به هيچ واسطه اى اين علم براى ما حاصل است. 2- «علم حصولی»؛ مانند علم ما به موجوداتى كه بيرون از وجود ماست و عكس و نقشى از آنها از طريق آثارشان به درون روح ما راه مى يابد. علم خداوند به تمامى موجوداتِ جهان، از قبيل قسم اول است؛ چرا كه او همه جا حاضر است و به همه چيز احاطه وجودى دارد و چيزى از او دور نيست.