راوندى در كتاب ارزشمندش «الخرائج و الجرائح» بابى گشوده و در آن به برخى از ايرادات معاندان قرآن پاسخ داده است. در اين باب نكاتى مختصر، امّا محقّقانه و دقيق آمده است كه شايسته يادكرد است.
جورج جرداق: «...در بلاغت، فوق بلاغتها و قرآنى است که از مقام خود اندکى فرود آمده ...». استاد محمّد محیى الدین عبدالحمید: «کتابى است که در درون خود چشمه هاى جوشان بلاغت و فنون آن را جاى داده و اسباب فصاحت را براى بینندگان فراهم ساخته زیرا از سخنان فصیح ترین خلق خدا، بعد از رسول الله تراوش کرده». شیخ محمّد عبده فصاحت و بلاغت نهج البلاغه را می ستاید. میخائیل نعیمة: «پهلوانى امام نه تنها در میدان حرب بود بلکه در روشن بینى و پاکدلى، بلاغت، سحر بیان، ... و در همه صفات حسنه پهلوان بود».
قال ابي عبدالله (عليه السلام)
مَنْ نَظَرَ إِلَى الْکَعْبَةِ لَمْ يَزَلْ تُکْتَبُ لَهُ حَسَنَةٌ، وَتُمْحَى عَنْهُ سَيِّئَةٌ، حَتَّى يَنْصَرِفَ بِبَصَرِهِ عَنْهَا.
هرکس به کعبه نگاه کند پيوسته براى او حسنه نوشته و گناهى از او پاک مى شود تا آن که چشم خود را از کعبه بگرداند.
کافى: 4/240/4